Συνήθως εδώ είναι το μέρος όπου γράφω κάποια κρύα εξυπνάδα, αλλά εδώ δεν έχει χώρο για τέτοια, κι αυτό γιατί το live της Κυριακής ήταν τόσο καλό που νοιώθω την ανάγκη να το πω εδώ, στην αρχή, που θα το διαβάσετε σίγουρα. Από το την επιλογή των συγκροτημάτων μέχρι τον ήχο και την απόδοση, όλα λειτούργησαν άψογα. Απόδειξη για το πρώτο ο κόσμος που γέμισε ασφυκτικά το Κύτταρο, και απόδειξη για το δεύτερο οι αντιδράσεις του προαναφερθέντος κόσμου σε όλη – ναι, όλη! – την διάρκεια της βραδιάς.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αγγελίνα Θαλασσινού (περισσότερες εδώ)
Αρχή με εγχώριο προϊόν και οι The Unconfessed απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι πρέπει να υπολογίζονται σε κάθε ελληνικό black metal απολογισμό. Μπάντα που χωρίς ιδιαίτερο οπτικό στήσιμο καταφέρνει να σου μεταδώσει την ένταση και την παράνοια της μουσικής της μέσα από αυτήν και μόνο, σίγουρα κάτι κάνει καλά. Θα αναφέρω για άλλη μια φορά τις δύο φωνές και τον ουσιαστικό ρόλο που παίζουν και θα σας προτρέψω να μην τους χάσετε σε επόμενη εμφάνισή τους.
Hour of Penance για συνέχεια και ιταλικό τεχνικό death metal. Γιατί όχι; Ευχάριστο σπάσιμο σε ένα black βράδυ, θερμότατη ανταπόκριση από τον κόσμο, ασταμάτητο moshing και επίδοση για σεμινάριο, καθώς οι Ιταλοί εκτός από φοβεροί παίχτες, πράγμα που ψιλοπεριμένεις από μπάντα που αυτοχαρακτηρίζεται τεχνικό death metal, έχουν και υλικό φτιαγμένο για να σπάει σβέρκους. Και μετά αρχίσαν τα όργανα…
Σύντροφοι, ελπίζω να μη φάω ξύλο από εξαγριωμένους blacksters για αυτό που θα γράψω, αλλά νομίζω ότι οι Carach Angren έκλεψαν τις παραστάσεις το βράδυ της Κυριακής. Όποιος ήταν εκεί, ακόμα και να μη γούσταρε – που είναι από μόνο του απίθανο – δε μπορεί να μην εντυπωσιάστηκε από την κυριολεκτικά αποθεωτική ανταπόκριση του κόσμου Ή από την ανεπιτήδευτη θεατρικότητα των Ολλανδών. Ή το ίδιο το υλικό τους και το πώς αποδόθηκε, τα ουσιώδη και απόλυτα ατμοσφαιρικά πλήκτρα, τα καραblack blastbeats, τα φωνητικά, τους ρυθμούς, τον αεικίνητο frontman και το φράκο του… Κάπου εδώ θα σκάσω γιατί αρχίζω να ακούγομαι σαν fanboy, αλλά ναι, αυτή η μπάντα με μόνο μία κιθάρα και έναν πληκτρά/sampler, κατάφερε να χτίσει μια πραγματικά εκπληκτική ατμόσφαιρα. Υποκλίνομαι.
Μετά ένας κρύος αέρας σάρωσε την σκηνή, προμηνύοντας μια εμφάνιση που πραγματικά δεν άφησε τίποτα όρθιο. Γιατί αυτοί είναι οι Dark Funeral και αυτό είναι το σουηδικό black metal. Ένας παγωμένος οδοστρωτήρας. Μια συνεχόμενη γροθιά στα μούτρα αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα, γιατί άλλες πιο τυπικές περιγραφές δε νομίζω να έχουν και μεγάλη χρησιμότητα σε τέτοιες εμφανίσεις. Για την ιστορία ο νέος τραγουδιστής αποδίδει ικανοποιητικότατα ενώ ο Lord Ahriman παραμένει το ίδιο κτήνος που ξέρετε. Από κει και πέρα όλα ήταν όπως θα περιμένετε να είναι, από τα καρφιά και τους ανάποδους σταυρούς μέχρι τα “ατμοσφαιρικά” σημείο και τον σκοτωμό από κάτω. Βλέπετε όταν έλεγα στην εισαγωγή ότι ο πανικός δε σταμάτησε λεπτό, το εννοούσα. Πάντα τέτοια!