Μισό λεπτό να ακουπήσω κάπου το σπαθί και να βγάλω το chainmail μου. Ωραία, για πάμε να δούμε τώρα.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Πολύ λεβέντες αυτοί οι Grand Magus σύντροφοι. Πατάνε τη σκηνή και τρίζει, όπως πρέπει άλλωστε. Κάνει μπαμ εξάλλου ότι το DNA τους είναι καθαρού heavy metal, αν και η μουσική τους δεν έχει κανένα πρόβλημα να απλωθεί και σε heavy rock μονοπάτια. Αλλά τι να λέμε, όταν η καρδιά είναι heavy, η μπάντα είναι power trio και ο frontman είναι ο JB, είναι κερδισμένο ματσάκι από τα αποδυτήρια. Και ναι, αν θέλετε να μάθετε η μπάντα απέδωσε τα αναμενόμενα, ο κόσμος γούσταρε full, ο JB ήταν εμβληματικός σε όλες τις rock πόζες που πήρε με το κάτασπρο V του και στο “Iron Will” έγινε χαμός.
Μετά άρχισε να βρέχει και να φυσάει μανιασμένα – ναι, μέσα στο Fuzz, αμφιβάλλεις; – καθώς το Σουηδικό drakkar προσάραξε αργά αργά στην σκηνή… “Pursuit of Vikings” με το καλημέρα και καπάκια “As Loke Falls” και “First Kill” και πραγματικά αυτό που γινόταν από κάτω μόνο με πεδίο μάχης μπορεί να παρομοιαστεί. Όχι βέβαια ότι αυτό που γινόταν «από πάνω» υστερούσε, γιατί σα να μην έφτανε ο αεικίνητος Johan Hegg και οι υπόλοιποι, κατά καιρούς επιστρατεύονταν δυο παρατρεχάμενοι με chainmail και Viking κράνη οι οποίοι πότε μονομαχούσαν, πότε σημάδευαν το κοινό με τόξα, πότε με δόρατα και πάει λέγοντας.
Από κει και πέρα τα πράγματα είναι απλά, καθώς οι Amon Amarth είναι επαγγελματίες με την καλύτερη δυνατή έννοια του όρου. Αυτό σημαίνει ότι το παίξιμό τους είναι αψεγάδιαστο, το show τους εντυπωσιακό και προσεγμένο στη λεπτομέρεια, η επικοινωνία με το κοινό αυτή που πρέπει και γενικά όλα κυλάνε ομαλά. Αν αυτό σας ακούγεται κάπως αποστειρωμένο και όχι και πολύ «ροκ», τότε μάλλον δεν ήσασταν εκεί το βράδυ της Παρασκευής. Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι έτσι ακούγεται, ίσως έτσι να είναι σαν στήσιμο, αλλά αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι μια πολύ πολύ δυνατή μπάντα που αποδίδει στα μέγιστα. Και φτάνει η σοβαρή ανάλυση για show των Amon Amarth. Όταν τα κέρατα υψώνονται σε χαιρετισμό στο “Raise your Horns”, όταν στο “Twilight of the Thunder God” ο Johan βγαίνει επί σκηνής με σφυρί το οποίο χτυπάει στη σκηνή για να ξεχυθούν πυκνοί καπνοί και να μπει όσο θεατρικά πρέπει το κομμάτι, όταν σου έχει σηκωθεί η τρίχα στον πρόλογο του “Destroyer of the Universe”…
Ας μην πούμε κάτι άλλο. Η πολλή σοβαρότητα μας έχει φάει. Raise your horns, raise them up to the sky!