Έχω δυσκολευτεί αρκετές φορές για να αποφασίσω, αν μ’ αρέσει ένα συγκρότημα ή όχι, και την ίδια δυσκολία θα έλεγα πως την αντιμετωπίζω ξανά. Ο λόγος για τους A Province of Thay, από το Seattle και το νέο τους EP με τίτλο “Atonement”.
Είναι μία post-κάτι μπάντα, τίποτα συγκεκριμένο όμως, αν και οι ίδιοι υποστηρίζουν πως παίζουν post-metal. Είναι η δεύτερη κυκλοφορία τους και αποτελείται από 4 κομμάτια, όπου όλα έχουν διάρκεια πάνω από 8 λεπτά, λειτουργεί και σαν LP με λίγα λόγια. Γενικά ένα μπέρδεμα με τους τύπους, που το βρίσκω περιττό. Ξεκινώντας με το ομότιτλο κομμάτι, για τα πρώτα δευτερόλεπτα η ένταση στον ήχο τους και η μελωδία του πιάνου μου κίνησε το ενδιαφέρον, μέχρι που μπήκαν τα φωνητικά. Αυτό δεν είναι post-metal ρε παιδιά, αλλά emo. Επιτόπου σκέφτηκα να το κλείσω, αλλά είπα να του δώσω μία ευκαιρία. Το άκουσα μία, δύο, τρεις και θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως άλλαξαν πολλά. Αν το δω καθαρά ορχηστρικά, είναι σε καλό δρόμο και θα τους άκουγα με μεγάλη ευκολία. Ωραίες μελωδίες, με αρκετά ξεσπάσματα νεύρου και δένουν με καταπληκτικό τρόπο την ατμοσφαιρική μαυρίλα που βγάζει ο δίσκος στο σύνολό του (ορχηστρικά πάντα).
Για όσο κρατάνε αυτά τα σημεία θα έλεγα πως μου αρέσουν. Ωστόσο, με τα φωνητικά έχω μεγάλο πρόβλημα, τα βρίσκω απαίσια και άχρηστα, χαλάνε το EP χωρίς λόγο. Μου δημιουργούν την ανάγκη να πάρω τα ψαλίδια και την ξυριστική μου μηχανή και να τους κυνηγήσω μέχρι να τους κόψω τις φράντζες και να τους βάλω να τις φάνε -δεν ξέρω καν αν έχουν, αλλά δεν πειράζει, αν δεν έχουν, θα βρω. ΝΑΙ, μου προκαλούν τόσο αρνητικά και ακραία συναισθήματα. Οπότε γιατί να μου αρέσουν; Γιατί να τους ξανακούσω; Γιατί ασχολούμαι ακόμα μαζί τους; Γιατί όπως είπα, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω την δυσκολία για το αν μ’ αρέσει ή όχι, ένα συγκρότημα.