Έχοντας ακούσει ήδη πολλά θετικά και ενθουσιώδη σχόλια από το κοινό της Θεσσαλονίκης, πιστεύω πως όλοι όσοι βρεθήκαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin 205 περιμέναμε μια μεγάλη βραδιά. Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη δε βοήθησε και πολύ, είμαστε στα τέλη Σεπτεμβρίου και κυριολεκτικά είναι σαν να έχουμε 60 Αυγούστου, όμως ευτυχώς από διάθεση και από λαχτάρα δεν έπασχε κανείς μας. Η ώρα ήταν 8 παρά 20, είχαν μόλις ξεκινήσει οι FallenArise, η πρώτη support μπάντα της βραδιάς, και στο κάτω μέρος του μαγαζιού βρίσκονταν το πολύ… 150 άτομα με το ζόρι. Ναι, τα πρώτα δείγματα της βραδιάς δεν ήταν και πολύ αισιόδοξα από άποψη κόσμου, αλλά ας περάσουμε στο κομμάτι του report.
Ανταπόκριση: Δέσποινα Δευτεραίου
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Οι FallenArise ήταν ήδη επί σκηνής όταν «εισέβαλλα» στο χώρο. Symphonic metal μπάντα, με αρκετές αλλαγές κατά καιρούς στο lineup της. Η μεγάλη αλλαγή ήταν στους τραγουδιστές, όπου πλέον στα μικρόφωνα είναι η Spyla Dibela και ο Vlashes OvtheWake, όπου θεωρητικά, για όσους παρακολουθούν την σκηνή, σημαίνει ότι πλέον πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική μπάντα, symphonic μεν, αλλά πολύ διαφορετικές φωνές πλέον. Ξεκινώντας λοιπόν με το “BurnedIvy”, ένα ιδιαίτερα δυναμικό ξεκίνημα με μία επιβλητική εισαγωγή (φανερές οι επιρροές του Gus Dibelas στα πλήκτρα, με την καλή έννοια πάντα). Φάνηκαν αρκετά μουδιασμένοι αν και η υποδοχή του κοινού ήταν αρκετά θερμή. Επιπλέον, ενώ και οι δύο τραγουδιστές τραγουδούσαν σχεδόν ταυτόχρονα σε κάποια σημεία, ήταν πραγματικά σαν ο καθένας να έκανε το δικό του show ξεχωριστά. Επιπλέον, τα κομμάτια τους, πέρα από τη μπαλάντα “Never Forget Me” η οποία είναι μόνο πιάνο-φωνή, φαίνεται πως πλέον έχουν μια πολύ πιο «επιθετική» δυναμική, κάτι το οποίο μεν με εξέπληξε ευχάριστα, όμως, δεδομένου ότι οι αλλαγές έγιναν σχετικά πρόσφατα, η αίσθηση που άφησαν είναι ότι θέλουν λίγο χρόνο ακόμη να δέσουν.
Η σκυτάλη πέρασε στους SadDoLLs για τους οποίους έχουν ακουστεί αρκετά με αφορμή την κυκλοφορία που είχαν μέσα στο χρόνο, το “Happy Death Day”, αρκετοί μιλούν για την καλύτερη gothic μπάντα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, οπότε είχα περιέργεια να τους δω. Κάτι που επίσης λέγεται για εκείνους, είναι ότι εμφανώς έχουν επιρροή από μπάντες όπως είναι οι ΗΙΜ, γεγονός το οποίο εντόπισα από το πρώτο τους κομμάτι, το “Bloodred” (μάλιστα θα γίνω τέρμα σπαστική και θα αναφέρω και συγκεκριμένο κομμάτι, το “Beyond Redemption”). Επιχείρησαν μάλιστα και δύο διασκευές, το “Erased” από Paradise Lost και το “Pussy” από Rammstein, καθόλου κακές επιλογές, (αν και το “Pussy” ειδικά το ακούμε συχνά πυκνά).. Γενικά η εντύπωση που άφησαν ήταν καλή, ήταν ένα δεμένο σύνολο, ξεχώρισα σίγουρα το “Psychedelic Love” το οποίο νομίζω είχε και την μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό. Μεγάλη έκπληξη ο drummer, ο St.Gas (όπως με ενημερώνει η σελίδα τους στο Facebook) ο οποίος πρόσθετε τις… καφρίλες διά μικροφώνου σε καίρια σημεία των κομματιών, εξαιρετικός.
Οι Sorrowful Angels στη συνέχεια, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται gothic metal, εγώ διακρίνω και πολλά rock στοιχεία στον ήχο τους (αλλά αυτό είναι απλά η γνώμη μου) οι οποίοι ζωντάνεψαν (όχι για πολύ, μη φανταστείτε) το κοινό με το “Mistress Of Desire” (και γι’αυτό το «λίγο» του κόσμου, σίγουρα δεν έφταιγαν τα παιδιά). Ακούγοντας τη δουλειά των Sorrowful Angels, τους είχα στο νου μου ως μια «ήρεμη δύναμη», κάτι που δεν είδα επί σκηνής. Δηλαδή στη σκηνή υπήρξαν γκάζια, επικοινωνία με το κοινό, μερικές, μετρημένες στα δάχτυλα, sol-άρες (αλλά sol-άρες όμως!!!) και κίνηση, ενέργεια, συμμετοχή! Οι Sorrowful Angels νόμιζω τελικά πως αποτελούν μια από τις μπάντες που σε εκπλήσσουν ευχάριστα στα lives και που τελικά τους προσθέτουν περισσότερους πόντους στην αξία τους. Μια άσχετη εντελώς παρατήρηση: ο σχετικά κακός ήχος, δεν μας επέτρεψε να ακούσουμε ξεκάθαρα όσα έλεγε ο frontman των Sorrowful Angels, Διονύσης Χριστοδουλάτος, ο οποίος μιλούσε επίσης αρκετά σιγά – ευτυχώς η απαιτούμενη ένταση υπήρχε όταν τραγουδούσε.
Το καλό με την όλη βραδιά είναι ότι η διοργάνωση λειτούργησε αρκετά καλά, εννοώντας ότι δεν υπήρξαν καθυστερήσεις και πολλά τεχνικά προβλήματα (νομίζω ότι τα περισσότερα συνέβησαν στην ώρα των Sorrowful Angels). Έτσι λοιπόν, ενώ έχουν γίνει τα αποκαλυπτήρια των πανό των Πορτογάλων, περιμέναμε σχετικά λίγο μέχρι να βγουν.
Τα φώτα αρχίζουν να χαμηλώνουν (δυστυχώς οι φωτεινές διαφημίσεις δεξιά και αριστερά στον χώρο δεν βοηθούσαν και πολύ στην ατμόσφαιρα) και οι Moonspell επιτέλους εμφανίστηκαν επί σκηνής! Τελευταίος, βγαίνει ο frontman, και –ας μου επιτραπεί ο όρος- showman των Moonspell, Fernando Ribeiro, φορώντας μια περικεφαλαία (!!!) την οποία κράτησε μόνο για το “Axis Mundi” που αποτέλεσε και την έναρξη της εμφάνισής τους. Ακολούθησαν τα “Alpha Noir” και “Love Is Blasphemy” από τον τελευταίο τους δίσκο “AlphaNoir/OmegaWhite”, με μαζεμένη υποδοχή από το κοινό.
Ξαφνικά ο Fernando μας καλωσορίζει στην “Finisterra” και από κάτω επικρατεί ένας μικρός χαμός και στα καπάκια “NightEternal” και “Opium” (περίεργο setlist πάντως, να έχουν τα σχετικά δυναμικά κομμάτια/hit-άκια το ένα δίπλα στο άλλο) με το κλείσιμο του “Opium” να ακούγεται.. «All of us visionaires…with a rope around our neck»… Nομίζω ότι αυτό το back–to–back του “Opium” με το “Awake” ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί, μέσα στο σχετικά σκοτεινό και κλειστό Gagarin, με τους κόκκινους προβολείς να φωτίζουν τη σκηνή, με τον Fernando κυριολεκτικά να συνεπαίρνει το κοινό ειδικά στο “Awake”, μια απίστευτη ατμόσφαιρα, η οποία βέβαια απογειώθηκε με το επόμενο κομμάτι… “Mephisto”. Το κοινό, κατ’απαίτηση του Fernando Ribeiro, με τα χέρια στον αέρα να ακολουθεί τον ρυθμό, να τραγουδά μαζί του και μέχρι και τον τελευταίο στίχο.
Υπάρχουν βέβαιως αρνητικά σημεία στη βραδιά, όπως για παράδειγμα η φλυαρία του Ribeiro, μερικές τεχνικές δυσκολίες που σημειώθηκαν, καθώς επίσης και το κοινό που συμμετείχε κυρίως στα πιο γνωστά κομμάτια και αυτό αρκετά συγκρατημένα. Οι πιο μαγικές στιγμές, τουλάχιστον μέσα από μια ματιά, ήταν στο “Vampiria”, απερίγραπτη σκοτεινή ατμόσφαιρα, το “AlmaMater” αγαπημένο στο κοινό, όπου ακολούθησε μέχρι τέλος, με τις γροθιές στον αέρα στο refrain, και βέβαια, στο “FullMoonMadness” με το οποίο και έκλεισαν τη βραδιά. Μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, πέρα από το “Awake”, υπήρξε το “Ataegina” (κομμάτι εκτός setlist), bonus track σε special edition εκδόσεις και σε singles (αν δε με απατά η μνήμη μου).
Συνοψίζοντας έχουμε ένα πολύ καλό setlist, μια εξαιρετική άκρως επαγγελματική και άρτια εμφάνιση και ερμηνεία, δηλαδή, μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των Moonspell σε Αθηναϊκό έδαφος και μια από τις καλύτερες συναυλιακές βραδιές μέχρι στιγμής.
Και εις άλλα με υγεία!
SETLIST
Axis Mundi
Alpha Noir
Love Is Blasphemy
Night Eternal
Finisterra
Opium
Awake
Mephisto
Lickanthrope
Scorpion Flower
Nocturna
Abysmo
New Tears Eve
Em Nome Do Medo
Vampiria
Ataegina
Alma Mater
Encore:
Wolfshade (A Werewolf Masquerade)
Grandstand
Full Moon Madness