Αν και δεν έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ τα live μεσοβδόμαδα, την Τετάρτη οι δρόμοι μας οδήγησαν στο Μεταξουργείο και πιο συγκεκριμένα στο MODU, για άλλη μία εμφάνιση των Tides From Nebula στην Ελλάδα, μαζί με τους One Leg Mary και Circassian.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις πρώτοι ανέβηκαν οι Circassian. Η τετράδα όπου τα τελευταία επτά χρόνια μας ταξιδεύει ανάμεσα στους ψυχεδελικούς και ανατολικούς ήχους, παρουσίασαν κομμάτια κυρίως από τον δίσκο “Hantse Guashe”, αλλά και δύο ολοκαίνουρια κομμάτια, από τη νέα δουλειά που ετοιμάζουν. Αρκετά καλοί σε αυτό που κάνουν και αυτό είναι σίγουρο, ωστόσο, δεν κατάφεραν να μου κρατήσουν για πολύ το ενδιαφέρον, η μονοτονία τους από ένα σημείο και μετά, με κούρασε.
Συνεχίζοντας με την Κουτσή Μαρία (a.k.a One Leg Mary), ο κόσμος αυξήθηκε στο απειροελάχιστο, αφού όλη η βραδιά με το ζόρι να έφτασε τα 60 άτομα. Και φτάνεις στο σημείο να γράψεις για ένα συγκρότημα που τόσο έχεις αγαπήσει τα τελευταία χρόνια και δεν ξέρεις αν πρέπει να είσαι αντικειμενικός ή υποκειμενικός. Αυτοί οι τύποι λοιπόν, παίζουν κυρίως math-rock με post-hardcore, αλλά στα live βγάζουν έναν ωμό noise-rock ήχο που λατρεύω. Ένας συνδυασμός που δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και αυτό, είναι που τους κάνει ξεχωριστούς. Η λίστα τους αν και μικρή, είχε την ποικιλία όλων των δίσκων τους και εννοώ τα νέα κομμάτια από τρίτο δίσκο που αναμένουμε να κυκλοφορήσει και μένοντας πιστοί στο πρόγραμμά τους, για το τέλος δε θα μπορούσαν να παίξουν άλλο κομμάτι πέρα από το “Sun”. Η αλήθεια όμως να λέγεται, επειδή τους έχω δει αρκετές φορές, ενώ έπαιξαν πολύ καλά και ξεπέρασαν το τεχνικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν στην αρχή με μεγάλη άνεση, σίγουρα, δεν ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους.
Χωρίς καμία ελπίδα για μεγαλύτερο κοινό, αφού η προσέλευση του κόσμου έμεινε ίδια και η ώρα είχε φτάσει 23:00, ήρθε η ώρα των Tides From Nebula. Τα φώτα έσβησαν και στην σκηνή είχαν στηθεί παντού κολωνάκια φωτός, δημιουργώντας μια όμορφη και πολύχρωμη ατμόσφαιρα. Οι πρώτοι ήχοι ακούστηκαν και ένιωθες τους παλμούς να τραντάζουν όλο σου το σώμα. Θερμοί και φιλικοί απέναντί μας, μας καλωσόρισαν και ξεκίνησαν να μας ταξιδεύουν με τους post-rock ήχους τους. Άψογοι σε αυτό που κάνουν, αλλά θα ήθελα κάτι πιο ιδιαίτερα, πιο ξεχωριστό, κάτι να τους κάνει μοναδικούς. Η ένταση στον ήχο τους όμως, αναμφισβήτητα είναι κάτι που σου μένει αξέχαστο. Έπαιξαν παλιά κομμάτια όπως, “Now Run”, “Siberian” και “Purr”, καθώς και νέα από το “Safeheaven”.
Το αναμενόμενο encore, έκλεισε τη βραδιά με το “Tragedy of Joseph Merrick”, και με τον Przemek Węgłowski, να βρίσκεται μαζί με την κιθάρα του ανάμεσα στον κόσμο, δεν άφησαν κανένα παράπονο στο ελάχιστο κοινό που ήρθε να τους δει. Από τις καλύτερες live εμφανίσεις που έχω δει τα τελευταία χρόνια, με δυνατές κορυφώσεις, άψογα περάσματα και ονειρικές μελωδίες, που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Αν και ήταν η πρώτη φορά που τους είδα, σίγουρα δεν θα χάσω άλλη ευκαιρία και στον επόμενο ερχομό τους, θα βρεθώ εκεί ξανά, ώστε να χαθώ και πάλι, για λίγο στις σκέψεις μου.