Οι Sonic Syndicate είναι μία μπάντα που “ταλαιπωρήθηκε” από πολλές αλλαγές στη σύνθεση των μελών της, έχοντας και ως (λογικό) αποτέλεσμα την αλλαγή στην μουσική τους κατεύθυνση. Το συγκρότημα από την Σουηδία επέστρεψε μετά από δύο χρόνια απουσίας από την δισκογραφία και μας παρουσιάζει το καινούριο του πόνημα, ονόματι “Confessions”. Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί την πιο πειραματική δουλειά της μπάντας, αφού εδώ οι Sonic Syndicate δημιούργησαν κάτι που δεν θυμίζει σε τίποτα τις προηγούμενες δουλειές τους.
Το album από τα πρώτα μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα εκπέμπει έναν pop αέρα. Το heavy riffing έχει περιοριστεί σημαντικά και όπου υπάρχει, λειτουργεί κατά κύριο λόγο συμπληρωματικά. Τα growls έχουν εξαφανιστεί τελείως και βαρύτητα έχει δοθεί στην μελωδία και στο να γίνουν τα κομμάτια όσο το δυνατόν περισσότερο catchy. Το τελευταίο μάλιστα το πέτυχαν σε κάποιο βαθμό, αφού κατάφεραν να δημιουργήσουν μερικές συνθέσεις που ακούγονται άνετα από τον οποιοδήποτε και με πιασάρικες μελωδίες που σου “μένουν” εύκολα στο μυαλό από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Το τέλος της ακρόασης του “Confessions” με βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία μου έλειπε να ακούσω κάποιο κομμάτι που να θυμίζει τους παλιούς καλούς Sonic Syndicate, αλλά και από την άλλη αυτό που άκουγα δεν το λες και άσχημο. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ήταν διασκεδαστικό μέχρι ενός ορισμένου σημείου, παρόλο που δεν είναι του style μου αυτός ο ήχος. Με “δυνατό όπλο” τα catchy refrains, ο δίσκος μας χαρίζει μερικές καλές και up lifting στιγμές όπως είναι το “I Like It Rough”, το “Burn To Live” και το hit του album “Start A War”.
Συνοψίζοντας, το “Confessions” δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μας είχαν συνηθίσει οι Sonic Syndicate. Βαδίζουν σε μονοπάτια τελείως διαφορετικά από το metal, δίνοντας έναν εμπορικό χαρακτήρα στα κομμάτια τους. Περιλαμβάνει μερικές ωραίες ιδέες που θα σου τραβήξουν την προσοχή και θα σε διασκεδάσουν σε κάποιο βαθμό, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετό, κατά την προσωπική μου άποψη για να σε κερδίσει το τελικό αποτέλεσμα.