Dissociation σημαινει διάσταση. Διάσταση στην ψυχιατρική σημαίνει διαχωρισμός που συνήθως σχετίζεται με νοητικές διεργασίες και έχει ως αποτέλεσμα η μία ομάδα να λειτουργεί ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες, οδηγώντας σε ακραίες περιπτώσεις διαταραχών όπως η πολλαπλή προσωπικότητα. Κι αν ένα album χαρακτηρίζεται από κάτι τέτοιο, αυτό είναι το τελευταίο πόνημα των The Dillinger Escape Plan. Προσέξτε όμως τη διαφορά: εδώ η λέξη “τελευταίο” δε σημαίνει “πιο πρόσφατο”.
Dissociation σημαίνει αποχωρισμός. Ο νέος δίσκος των The Dillinger Escape Plan είναι ο επίλογος τους μετά από 20 χρόνια εκρηκτικής παρουσίας, κατά τα οποία επαναπροσδιόρισαν τους όρους “metal” και “hardcore” και την εικόνα μιας καλής live μπάντας. To αποχαιρετιστήριο δώρο τους, αν θέλετε.
Θα ήμουν τουλάχιστον ανόητη αν προσπαθούσα να γράψω μια τυπική κριτική για το “Dissociation”. Όχι γιατί είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ το σχήμα, αλλά γιατί οι The Dillinger Escape Plan φαίνεται να αφήνουν στην άκρη τα “πρέπει” (όχι ότι τα ακολούθησαν ποτέ βέβαια) και κυκλοφορούν ένα album με πολλούς πειραματισμούς και διαφορετικού ύφους μεταξύ τους κομμάτια και κλείνουν με τον δικό τους, γαμάτο, τρόπο τον κύκλο τους, χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν κάτι.
Στο “Dissociation” θα ακούσετε τραγούδια στο γνωστό αγαπημένο στυλ του κουιντέτου από το New Jersey, κομμάτια που θα μπορούσαν να χωρέσουν εύκολα στο “Irony is a Dead Scene” EP ή στο “One of Us the Killer”, αλλά και ένα μικρό tribute στον Aphex Twin (“Fugue”). Τα σκοτεινά και μελωδικά φωνητικά α λα Ville Valo (ναι, το είπα!) του Greg Puciato στο “Symptom of Terminal Illness” είναι από τα πιο κολλητικά σημεία του δίσκου και το bipolar disordered [sic] “Nothing To Forget” είναι η περίτρανη απόδειξη του μοναδικού συνθετικού ταλέντου των The Dillinger Escape Plan. Και μετά το ομότιτλο. “Dissociation”. Μελαγχολικό με μια νότα αισιοδοξίας, χωρίς blastbeats και ακραία riffs. “Finding a way to die alone…” ξανά και ξανά – και το τέλος. Έτσι όπως ακριβώς το θέλησαν και το έγραψαν οι ίδιοι.
Θα μου λείψουν.