Βράδυ Παρασκευής στο Κύτταρο και σχεδόν μπορείς να μυρίσεις την επερχόμενη καταστροφή στον αέρα…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αγγελίνα Θαλασσινού (περισσότερες εδώ)
Ο κόσμος λιγοστός αλλά ετοιμοπόλεμος. Οι Skull Koraptor δεν περιμένουν και εφορμούν. Ρε φίλε είμαι σχεδόν περήφανος γι’ αυτή τη μπάντα! Από την πρώτη φορά που τους είχα δει τα Χριστούγεννα του ‘14 περίμενα πότε θα κάνουν την μεγάλη εμφάνιση και πραγματικά, αυτή ήταν μεγάλη εμφάνιση! Δεμένοι όσο ποτέ, φορμαρισμένοι, με αυτοπεποίθηση πια και με έναν πολύ καλό ήχο να τους συμπαραστέκεται, παίξανε τίμιο thrash και βάλανε τον κόσμο ακριβώς στην διάθεση που έπρεπε!
Slaughtered Priest στη συνέχεια και τα πράγματα άρχισαν να γίνονται δυσοίωνα και αβυσσαλέα! Γυρνώντας μας πίσω στην εποχή που το thrash ήταν σκοτεινό και επικίνδυνο, οι Slaughtered Priest καβάλησαν το αχαλίνωτο σφυροκόπημα του drummer τους – σε πόσες μπάντες παίζει επιτέλους αυτός ο άνθρωπος; – και επί σχεδόν μια ώρα μας βύθισαν σε ένα απολαυστικό μαρτύριο. Όλα έμοιαζαν έτοιμα…
Και ναι, το αυστραλιανό κουαρτέτο ανέβηκε στη σκηνή, και μας παρουσίασε την δική του εκδοχή ενός πραγματικά απειλητικού πρωτόλειου thrash/ black. Ωραίο trip από μια μπάντα που έχει ζήσει όσο λίγες τη φάση, σίγουρα πειστικό, αλλά κάπου το υπερβολικά χύμα και χαοτικό παίξιμο αφαιρούσε από τη δυναμική των τραγουδιών. Και μάλλον ήταν θέμα ζεστάματος και όχι αισθητικής, γιατί έχω την εντύπωση ότι από τα μισά και πέρα του set τα πράγματα κύλησαν καλύτερα στο επίπεδο της απόδοσης. Από κει και πέρα κανένας δεν νομίζω να έμεινε δυσαρεστημένος. Κοπάνημα, καρφιά, γκαρίδες, κι άλλα καρφιά, διασκευή “Iron Fist” σαν φόρος τιμής στον Lemmy, διασκευή “Black Magic” σαν φόρος τιμής στον Hanneman, αστειάκια με τον κόσμο που λόγω της Αυστραλιανής προφοράς είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν κατάλαβε… Ωραία πράγματα. Και ευτυχώς απουσία οποιασδήποτε πολιτικής γραφικότητας είτε πάνω είτε κάτω από τη σκηνή, για όσους ξέρουν τις τάσεις των Destroyer 666. Α, και οι Sodom το “Iron Fist” το παίζουν καλύτερα. Αυτά!