Κι έφτασε η στιγμή της κριτικής να μην συντελεί τόσο στον προωθητικό χαρακτήρα της ιδιότητας αφού η νέα δισκογραφική δουλειά των Pixies τοποθετείται στα μέτρια αντικειμενικά από τις εντυπώσεις ανεξάρτητα ράφια.
Ίσως θέλησαν να κυκλοφορήσουν ένα album εξήγησης με συστάσεις ως προς το πλέον νέο full – time μέλος Paz Lenchantin κι ας μην είναι ο αναμενόμενος μπόμπα δίσκος της καριέρας τους, περνώντας απλά κάπως έτσι το μήνυμα πως ακόμη το δουλεύουν αναγνωριστικά. Η προσπάθεια σεβαστή, μα σχεδόν γνώριμη κι έτσι αδιάφορη. Ο ήχος τους ναι μεν αντιπροσωπευτικός, οι φωνές κυρίως καθάριες και μελωδικές (με λίγες τις εξαιρέσεις όπου βρωμίζουν) μα φαίνεται πως το μυαλό τους δεν συγκεντρώθηκε αρκετά ώστε να αριστεύσει ή έτυχαν απώλεια παραπέρα έρευνας και έμπνευσης.
Βέβαια – για να λέμε και του στραβού το δίκιο – και πάλι έδωσαν μία κομματάρα “Um Chagga Lagga” (τους πάει το almost punk) με υπόσχεση στο ταλέντο (υπάρχουν μελετημένα αλλά όχι ολοκληρωμένα σημεία καθ’ όλη τη διάρκειά του δίσκου) και εφόσον ο “Baal’ s Back” θελήσει να συνεργαστεί με το “All I Think About Now” και καταπιαστεί με αυτό το κατιτίς που λείπει και από το “Plaster Of Paris”, ας μη θεωρηθεί ως αποτυχία αλλά ως έναρξη εναλλακτικού pop χτισίματος – σχήματος με την αναμονή και προσδοκία για διαδρομή στα καλύτερα. Ελπίζουμε να τους βγει η όλη κίνηση (και να μας την βγει on and on and on) ώστε next time να μας ξανά κολλήσει με την πάρτη της η απόδοσή τους.