Κάλλιο αργά παρά ποτέ… Ξανά. 31 χρόνια μετά την δεύτερη δημιουργία του συγκροτήματος “When The Mirror Cracks”, το ιδρυτικό επιτελείο των Jonathan Scott K., Rick Pierce κι Evan Sheeley (ελλείψει δυστυχώς του Floyd Rose) επιστρέφει κεφάτο, έχοντας συμπεριλάβει στις θέσεις της κιθάρας και των τυμπάνων, τους Dennis Turner και Jeffrey A. McCormack.
Η αίσθηση που προκαλεί άμεσα η τρίτη επίσημη συνεισφορά του θρυλικού σχήματος είναι σαν να σe επισκέπτεται ένα “εξαφανισμένο” για πάρα πολύ καιρό οικείο σου πρόσωπο. Σίγουρα θα εκπλαγείς, θα το καλωσορίσεις, θα το φιλέψεις πλουσιοπάροχα, θα ζητήσεις ανυπόμονα να μάθεις τι συνέβη κι εκείνο θα διηγείται τις ιστορίες της απουσίας του άλλοτε έντονα: “We Came Here To Rock”, “The Right Way”, “Halfway To Hell”, “Get Next To You”, κάπως νοσταλγικά “Just One Kiss”, “A Warrior’s Songs” και ίσως λίγο αδιάφορα (σχεδόν το υπόλοιπο μισό του ακροάματος). Όσην ώρα το ακούς, συνειδητοποιείς πως η όψη και η φωνή του μπορεί ν’ άλλαξε, να ωρίμασε, όμως οι συνήθειες του παρέμειναν ακέραιες αισθητικά πίσω στο 85′. Χαίρεσαι!
Άρτι εκδοθέν από το μελωδουργείο της Frontiers Records, τo “New World Order” μπορεί ουσιαστικά να μην προτείνει κάποια ριζική αλλαγή στην τάξη των μουαικών πραγμάτων όμως νοσταλγεί την πάλλαι ποτέ τάξη του rock ή τουλάχιστον ένα κομμάτι της εξελικτικής του. Ως επί το πλείστον, συμπαθητικό, διατηρώντας την παράδοση και προσφέροντας 3 – 4 εμπορικούς τίτλους. Από την άλλη κάπως κουραστικό, ένεκα του όγκου του περιεχομένου. Βέβαια, τρεις δεκαετίες απουσίας είναι αυτές. Όπως κι να ‘χει, είναι τόσα που χρειάζεται να ειπωθούν. Καλοτάξιδο.