Το αγαπημένο τρίο από την Σκωτία επιστρέφει με το έβδομο “δύσκολο” album τους. Δύσκολο, όχι επειδή έχουν να αποδείξουν πλέον κάτι, αλλά επειδή το “Ellipsis” ακολουθεί το διπλό (και ομολογουμένως πιο εμπορική δουλειά τους) “Opposites” του 2013. Από την αρχή της καριέρας τους, έχουν κυκλοφορήσει τρία post-hardcore/indie διαμάντια, αλλά και τρία γηπεδικού rock λογικής εξαιρετικά albums -διχάζοντας και λίγο το κοινό τους-, οι Biffy Clyro είναι πλέον μια από της μεγαλύτερες μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Και εξακολουθούν να είναι καλά παιδιά…
Το “Ellipsis”, για καλή του τύχη, ακολουθεί την ίδια συνταγή με τα τελευταία βήματα της μπάντας, κλείνοντας λίγο παραπάνω το μάτι στο ζόρικο παρελθόν τους. “We’ve achieved so much more than you possibly thought we could” ερμηνεύουν στο “Wolves of Winter” και μάλλον έχουν δίκιο. Δεν είναι τυχαία headliners στα περισσότερα φεστιβάλ του νησιού (και όχι μόνο) πια. Το “Animal Style” είναι φοβερό single, έχοντας και κάτι το 90’s μέσα του. Αντιστοίχως, το “Medicine” έρχεται με φόρα να πάρει θέση δίπλα στις εύθραυστες μελωδίες των πετυχημένων “Machines” και “God And Satan” από τα προηγούμενα album τους. To “On A Bang” είναι σίγουρα η πιο γνήσια στιγμή εδώ μέσα. Σε κολλάει στον τοίχο επειδή μπορεί. “Now you know better, why can’t you fucking do better?” αναρωτιέται ο Simon Neil, και εμείς σιγοτραγουδάμε. Από την άλλη, κάθε πετυχημένο album που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να έχει και ένα χαζό κομμάτι. Αυτό το συναντάς στο “Small Wishes”. Απορίας άξιο πως και δεν βρήκαν δρόμο και θέση ένα από τα “In the Name of the Wee Man” και “ Don’t, Won’t, Can’t” της deluxe edition του δίσκου, έναντι αυτού. Αλλά συγχωρεμένοι, όταν ακολουθεί το “Howl” που γελάει ειρωνικά στα μούτρα των Foo Fighters.
Σε γενικές γραμμές, το επόμενο βήμα των Biffy Clyro έχει ήδη γίνει εδώ και καιρό. Αν το ζητούμενο είναι να συντηρήσουν την μαγεία τους, αυτό είναι κάτι που το έχουν καταφέρει. Αυτό που ίσως χρειάζεται (και κυρίως οι fans τους) είναι να απεγκλωβιστούν λίγο από τα κλισέ της επιτυχίας. Ευτυχώς πάντως που σε κάθε τους βήμα παραμένουν το ίδιο γνήσιοι, ασχέτως πια φάση της καριέρας τους στηρίζεις. ‘Mon the Biff! λοιπόν.