Οι Swans είναι μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικές μπάντες της εποχής μας, αφού από το ’82 δημιουργούν παράξενους, υπέροχους και μοναδικούς ήχους, αφήνοντας το στίγμα τους στην ιστορία της μουσικής. Δύο χρόνια μετά το “To Be Kind”, ήρθε στο φως ο “τέταρτος” δίσκος τους “The Glowing Man” (από την επαναδραστηριοποίηση τους το 2010) και όπως έχουν δηλώσει, είναι ο τελευταίος δίσκος με το συγκεκριμένο line-up.
Με μία λέξη το “The Glowing Man” είναι ένα λαμπρό album. Η διάρκεια του φτάνει τις δύο ώρες και ίσως να είναι η μεγαλύτερη προσπάθεια της μπάντας μέχρι σήμερα και απλώς, είναι έπος. Μια εξερεύνηση στα σκοτεινά βάθη της ανθρωπότητας, που απαιτεί επιμονή να την απολαύσεις πλήρως, γιατί μία φορά ποτέ δεν είναι αρκετή.
Πόσα σύγχρονα albums έχουν κομμάτια που κρατάνε περισσότερο από 20 λεπτά; Και να έχουν, είναι ένα. Σε αυτό τον δίσκο όμως δε βρίσκεις μόνο ένα, αλλά τρία. Το πρώτο που συναντάς είναι το “Cloud of Unknowing”, και όπως δηλώνει ο τίτλος, σε βυθίζει στα σύννεφα του άγνωστου που όπως και να το κάνεις, μια μαγεία την έχει. Αμείλικτα κυκλικά riffs με μια απτή αίσθηση ατμοσφαιρικού χάους, όπου μετά το 16ο λεπτό ηχούν καμπάνες (αρκετά σκαλωματικό θα έλεγα) και το κλείσιμο του κομματιού, χρησιμεύει ως απόδειξη για τη δέσμευση της μπάντας να παράγει ορχηστρική, σχεδόν, μουσική. Στο συγκεκριμένο κομμάτι συμμετέχει και η Okkyung Lee με το cello της. Θες κι άλλα;
Ακολουθεί το “Frankie M.”, και αφού σε οδηγεί για 12 λεπτά σε ένα ανεξερεύνητο και απόκοσμο ηχητικό τοπίο, σε ωθεί απότομα στον εθισμό, καθώς ο Michael Gira λέει: “Frankie M, Frankie M, heroin, heroin, opium, opium, methedrine, methedrine, MDMA, MDMA, butterfly, butterfly, break the glass, stab his eye, choke his neck, nothing’s left”. Το ομώνυμο κομμάτι, είναι το τρίτο που εξετάζει σε βάθος του τι σημαίνει να είσαι ζωντανός, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Καίγεται αργά και ελίσσεται για σχεδόν 18 λεπτά, πριν σε αρπάξει από τον λαιμό και σε βυθίσει κάτω από τη γη σε ένα μουσικό όργιο, όπου κυρίαρχο στοιχείο του είναι ο αυτοσχεδιασμός.
Ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι, είναι το “When Will I Return?”. Ο Gira όπως είπε, το έγραψε ειδικά για να το τραγουδήσει η γυναίκα του, Jennifer, καθώς η ίδια, αφηγείται την εμπειρία της σεξουαλικής επίθεσης που είχε βιώσει στο παρελθόν. Ένα κομμάτι φόρος τιμής στη δύναμή της, το θάρρος της και την αντοχή της. Ο δίσκος κλείνει με τον εύστοχο τίτλο “Finally, Peace” και ακούγεται σαν το πιο ενθαρρυντικό κομμάτι στον κατάλογό τους. Προσγειώνεται εντυπωσιακά στις πιο σκοτεινές και ανησυχητικές πτυχές της ψυχής, με τον πιο οδυνηρό στίχο να λέει: “All creation is hollow, and a picture’s a shadow”. Είναι ένα είδος αντίφασης και πολυπλοκότητας, που οι Swans υπερέχουν και γι’ αυτό τους αγαπάμε!