Όσοι με ξέρετε έστω και λίγο θα ξέρετε ότι το πάσης φύσης avant garde δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Εγώ είμαι από χωριό και τα πράγματα τα θέλω απλά και κατανοητά. Με αυτό σαν δεδομένο, οφείλω να ομολογήσω ότι το “Re Un” των Névoa με κέρδισε, πράγμα που κάνει και σε μένα εντύπωση. Εντάξει, δεν είναι και το άκρον άωτον του avant garde-ισμού, δε θα ντρέπονταν για παράδειγμα οι Ved Buens Ende να το ακούσουν, αλλα δεν είναι σε καμία περίπτωση παραδοσιακό. Και όμως…
Μέσα σε 32 λεπτά και τέσσερα κομμάτια, οι Névoa καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ιδιότυπα μυστικιστική ατμόσφαιρα η οποία χωρίς μεγάλη δυσκολία σε βυθίζει σε μια σχεδόν αστρική διάθεση. Αν αυτό δε βγάζει και πολύ νόημα μη με παρεξηγείτε, είναι επειδή και ο δίσκος αυτός καθαυτός είναι κάπως παράξενος. Μέσα από πλήκτρα, πνευστά, αργόσυρτες κιθάρες και black metal ξεσπάσματα, οι Névoa πλέκουν μια μουσική πρόταση όχι 100% πρωτότυπη, αλλά ενδιαφέρουσα και πετυχημένη. Φανταστείτε το σαν ένα πολύ ιδιότροπο, ονειρικό soundtrack. Δε θα πεταχτείτε από την καρέκλα σας σε κάποιο μέρος, δε θα σας εντυπωσιάσει κάποια μετάβαση, αλλά αν το έχετε απλά να παίζει θα σας επηρέασει και θα σας οδηγήσει σε εκείναι τα ακαταλαβίστικα που λέγαμε προηγουμένως, όπως φαντάζομαι είναι και η πρόθεσή του.
Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια πριν το κλείσιμο: Οι δύο Πορτογάλοι που είναι πίσω από τους Névoa ξεκίνησαν με ένα demo το ’14 και το “Re Un” που εξετάζουμε εδώ είναι το δέυτερο full length τους. Αντιλαμβάνομαι ότι η μουσική τους δεν είναι το πιο απαιτητικό πράγμα στον κόσμο, αλλά και πάλι το θεώρησα άξιο αναφοράς. Που ξέρεις, ίσως μας ετοιμάζουν ακόμα μεγαλύτερα πράγματα…