Παλιές καραβάνες οι Γερμανοί, επιστρέφουν και μάλιστα με διπλό δίσκο. Με 16 κομμάτια (εκ των οποίων τα τρία είναι διασκευές) το “The Devil Strikes Again” φαντάζει δύσκολο εγχείρημα. Οι μεσήλικες γενικά της rock και metal σκηνής δεν φημίζονται για την έμπνευσή τους και τα πράγματα δείχνουν δυσκολότερα όταν αυτή πρέπει να ξεδιπλωθεί για να καλύψει υλικό δύο δίσκων.
Έχοντας στο νου μου τις τελευταίες τους δουλειές περίμενα να ακούσω έναν καλό δίσκο, με την απαραίτητη κοιλιά που όμως θα δικαιολογούσε την συναυλιακή τους παρουσία και φέτος. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν ότι θα βαρεθώ μέχρι τη μέση του album παρ’ όλη την πολύ ωραία αρχή με το ομότιτλο κομμάτι. Ωραία riff και solos και πιασάρικη γέφυρα με refrain. Η συνέχεια ήρθε με εξίσου αν όχι ωραιότερα τραγούδια, με εξαιρετικά θέματα, μελωδίες που σου μένουν και πάντα με την χαρακτηριστική σφραγίδα των Rage.
Ομολογώ ότι εξεπλάγην όταν η αναμενόμενη κοιλιά δεν έγινε ποτέ. Ακόμα και τραγούδια που ξέρω ότι δεν θα ξαναψάξω για να ακούσω (όπως π.χ. το “War”) άρχιζαν με βάση το μέτριο και κυμαίνονταν σταθερά πάνω απ’ αυτό. Έτσι, κάθε τέσσερα με πέντε λεπτά βρήκα τον εαυτό μου να εξερευνεί μια νέα κορυφή στο βουνό των Rage, με ωραιότερη, κατ’ εμέ πάντα, αυτή του “Spirits of the Night”. Οι ωραίες συνθέσεις όμως δεν τελείωσαν ούτε μετά το πέρας του “The Dark Side of the Sun” που σήμανε και το τέλος του πρώτου δίσκου. Η συνέχεια ξεκίνησε με το “Bring me Down” και μέχρι και το “Into the Fire” η μπάντα διατήρησε την ίδια έμπνευση.
Οι διασκευές σε Skid Row, Rush και Y&T με τα “Slave to the Grind”, “Bravado” και “Open Fire” αντίστοιχα, δεν προσφέρουν ούτε αφαιρούν κάτι από το σύνολο. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον δίσκο σε σχέση με το όνομα της μπάντας βέβαια. Το “The Devil Strikes Again” είναι ένα ηχηρό «παρών» από τους Rage εν έτη 2016 αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους επαναπροσδιορίζει. Οι οπαδοί θα το λατρέψουν φυσικά.