Δεν σας έχει τύχει ποτέ να αναπολήσετε κάποια στιγμή από το παρελθόν σας, που εύχεστε να ζούσατε σε αυτή; Τότε που δεν σας ενδιέφερε τίποτε άλλο, παρά μόνον πότε θα βρείτε τους φίλους σας και θα πάτε για παιχνίδι. Σε εκείνα τα “αιώνια” καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας, όπου το σκοτάδι αργούσε -πολύ- να πέσει, και όταν έπεφτε, εμείς θα παίζαμε κρυφτό. Οι έγνοιες μας εκείνες τις μέρες; “Ρε ποιός θα φέρει μπάλα σήμερα; Η δικιά μου τρύπησε χθες.” “Γκολ ρε! Γκολ ήταν. Δεν πήγε τόσο ψηλά!” Και το αγαπημένο μου: “Εγώ τελευταίος τέρμα, το πρόλαβα!”
Ή σε εκείνες τις κόντρες με τα ποδήλατα γύρω από το πάρκο; Τις θυμάστε; Που πίναμε το νερό “κούπα”, για να βάλουμε το μπουκαλάκι στην πίσω ρόδα προκειμένου να κάνει τον ήχο του γκαζιού… Ο “αγώνας δρόμου”, για το ποιός θα συμπληρώσει πρώτος το album με τα αυτοκολλητάκια;
Άλλοι βέβαια θα προτιμούσαν να “πάνε” κάπου αλλού. Στην ανατριχίλα του πρώτου φιλιού τους, για παράδειγμα. Στις πρώτες τους βόλτες χεράκι χεράκι. Στην πρώτη ένταση, που γέννησε το πρώτο “Σ’αγαπώ”.
Είναι βέβαια και κάποιοι, που θα ήθελαν να “ξανακάνουν” μία τεράστια συζήτηση με τον πατέρα ή την μητέρα τους. Την συζήτηση που πήραν μια πρώτη γεύση, για το πόσο δύσκολη είναι η ζωή. Ναι, αυτή που ξεκίνησε με φωνές, συνεχίστηκε με δάκρυα και έκλεισε με μία αγκαλιά. Στιγμές που έχουν χαραχτεί μία για πάντα στο μυαλό και την ψυχή μας.
Τα μόνα πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τους Hammock, είναι πως πρόκειται για δύο άτομα από το Nashville, που παίζουν ambient – shoegaze και κρατούν τα “κλειδιά του παρελθόντος” με το “Everything and Nothing”.
Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά ακούγοντας τον δίσκο, κάποιοι βρίσκονται “ξαφνικά” πίσω στο παιδικό τους δωμάτιο, άλλοι “στην αλάνα με τα παιδιά”, μερικοί τα λένε με τους δικούς τους και και ούτω καθεξής. Εσύ διαλέγεις που θα “ταξιδέψεις” και τι θες να ξαναζήσεις. Το τρόπο τον ξέρεις και είναι απολαυστικός.