Ποιος θα περίμενε πως η Τρίτη θα ήταν η τέλεια μέρα για να πας σε live; Λογικά κανείς… Με αφορμή την άφιξη των Ought στην Ελλάδα, βρεθήκαμε στο δεύτερο μας σπίτι στα Εξάρχεια, το An Club. Με τους Cave Children, να είναι opening act στους “Καναδούς”, η συνταγή μιας πετυχημένης βραδιάς ολοκληρώθηκε.
Aνταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Τηρώντας το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, οι The Cave Children ξεκίνησαν να μας ταξιδεύουν με τους ψυχεδελικούς ήχους τους. Εναρκτήριο κομμάτι δε θα μπορούσε να είναι άλλο πέρα από το “Maybeland”, όπως στο “Quasiland”. Άμεσοι, γεμάτοι όρεξη και ενέργεια, μας παρουσίασαν τα κομμάτια του δίσκου, καθώς και ένα νέο τραγούδι, το “Alpha Male”, σε μία άψογη εκτέλεση, όπου σύμμαχος τους για άλλη μία φορά ήταν ο καλός ήχος. Με αυτά τα παιδιά, δεν ξέρω τι παθαίνω και κάθε φορά που τους ακούω, εκστασιάζομαι τόσο πολύ! Μήπως φταίνε οι τέλειες ενορχηστρώσεις, οι Beatlοϊδείς επιρροές τους, η κινηματογραφική ατμόσφαιρα που δημιουργούν, οι μπασογραμμές που για κάποιο μυστήριο λόγο μου φέρνουν τους Mr. Bungle στο μυαλό ή μήπως είναι όλα αυτά μαζί; Το σίγουρο είναι πως με έχουν κερδίσει και έχουν μπει στη λίστα με τις αγαπημένες μου εγχώριες μπάντες και ελπίζω να τους ξαναδώ σύντομα.
Λίγο μετά τις έντεκα, ήρθε η ώρα της τετράδας από το Μόντρεαλ και σε αυτό το σημείο, το μαγαζί γέμισε, προς μεγάλη μου έκπληξη (λόγω καθημερινής). Mε τη δισκογραφία τους να έχει πάρει τις καλύτερες κριτικές, αυτή τη στιγμή οι Ought, είναι η εξέλιξη του postpunk κινήματος. Η μουσική τους είναι ένας συνδυασμός από Talking Heads, Television, Sonic Youth και Wire, συνεπώς, είναι σε θέση να προσελκύσει την περιέργεια του ευρύ κοινού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουν δική τους ταυτότητα. Με επικεφαλή τον χαρισματικό Tim Beeler ή αλλιώς Darcy, να κινείται σαν ένας νεαρός David Byrne, κρατώντας το ρυθμό με τα δάχτυλα των χεριών του, αιχμαλώτισε τον χώρο με τον τρόπο που συμπεριφερόταν πάνω στη σκηνή και μαγνήτισε τα βλέμματα πάνω του. Ωστόσο δεν ήταν ο μόνος, αφού ο Tim Keen στα τύμπανα δεν σταμάτησε λεπτό να χαμογελάει και να κοιτάει τον κόσμο, κάνοντάς μας να νιώσουμε οικεία απεναντί τους.
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να αναφέρω για την εμφάνιση τους, είναι η setlist και αυτό γιατί κράτησε με το ζόρι 45 λεπτά και ας έπαιξαν τον τελευταίο τους δίσκο “Sun’s Coming Down”, καθώς και τα παλιότερα “Habit”, “Gemini” και Pill”. Φυσικά υπήρξε και ένα μικρό encore, αλλά ένα κομμάτι δεν το θεωρώ αρκετό.
Μην είμαι όμως γκρινιάρα, μόλις είδαμε ένα νέο συγκρότημα να γράφει τη δική του ιστορία από την αρχή και να δίνει μία από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε από κοντά και να μας χαρίσουν ένα ακόμα απίστευτο βράδυ.