Αναμφισβήτητα, το 2016 έχει ξεκινήσει τόσο δυναμικά που σε κάνει να αναρωτιέσαι, τι άλλο μας επιφυλάσσει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένας δίσκος έκπληξη, αφού τόσα χρόνια είχαμε πειστεί πως δεν θα ακούσουμε ξανά τους Bossk, παρόλο που κυκλοφόρησαν πριν τρία χρόνια το κομμάτι “Pick Up Artist” και δήλωσαν την επανένωση τους. Ωστόσο, όχι απλώς επανήλθαν, αλλά έβγαλαν το πρώτο τους LP με τίτλο “Audio Noir”. Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλεία των Bossk, καθώς από το 2005 τους είχαμε συνηθίσει με Eps, singles και splits, μέχρι το 2008 που ήρθε η διάλυση τους και μία πολλά υποσχόμενη μπάντα χάθηκε από τον μουσικό χάρτη.
Καταφέρνουν να γεμίσουν το κενό που είχε δημιουργηθεί τόσα χρόνια, εντυπωσιάζοντας από το πρώτο άκουσμα. Ο συνδυασμός post-rock και sludge ήταν πάντα ένα χαρακτηριστικό κομμάτι των Bossk, αλλά τώρα παρουσιάζουν μία πιο ώριμη, άμεση και φυσική πλευρά τους. Ανοίγοντας με το “The Reverie” και τους υπνωτικούς τόνους, δημιουργούν μία αίσθηση ασφάλειας και γαλήνης μέχρι που συναντάει το “Heliopause”. Πλημμυρισμένο από stoner/doom riffs, σου ρίχνει γροθιά στο στομάχι και με τα φωνητικά του Sam, επιβεβαιώνει πως το “Audio Noir” είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος.
Σε αυτό που δεν μας είχαν συνηθίσει όμως, είναι το υποτονικό και ατμοσφαιρικό “Relancer”, με τη νοσταλγική μελωδία που δημιουργεί το hammond. Προσωπικά το λάτρεψα, ίσως γιατί μου έφερε στο μυαλό τους Fantomas, σε μία πιο ήπια μορφή του “The Director’s Cut” και πιο συγκεκριμένα του “Rosemary’s Baby”. Το “Kobe”, ενώ είναι αρκετά χαλαρό μέχρι το τέταρτο λεπτό, από το πουθενά, οι κιθάρες δημιουργούν ένα μεγάλο τείχος από distortion, τα φωνητικά σε στήνουν στη γωνία και τα τύμπανα κλείνουν το κομμάτι τόσο νευρικά που θες να σπάσεις τα πάντα γύρω σου. Είναι επιθετικό, καθηλωτικό και πάνω απ’όλα είναι Bossk.
Το “Atom Smasher”, ενώ περιέχει μερικές από τις πιο βαριές στιγμές του δίσκου, μετά το πέμπτο λεπτό γίνεται τόσο ψυχεδελικό δημιουργώντας μία αντίθεση που λειτουργεί θαυμάσια και δείχνει τις πολλαπλές πλευρές της μπάντας. Για κλείσιμο το “The Reverie ΙΙ”, ένα δεκάλεπτο κομμάτι που ουσιαστικά είναι το αδερφάκι του πρώτου και έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία από τα προηγούμενα έξι κομμάτια, για ένα δυναμικό και μαγευτικό φινάλε. Όσες ελπίδες είχα για το “Audio Noir”, σίγουρα δεν είχα φανταστεί αυτό το αποτέλεσμα… Από τα καλύτερα 45 λεπτά της ζωής μου. Αξίζει να το ακούσεις!