Ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό, μακριά από το “χάος” του post, τους αργόσυρτους ρυθμούς του sludge και τις “μπαφιασμένες” πέμπτες του stoner. Αγνό rock από τον Jeff Angell και την πρώτη του προσωπική κυκλοφορία, “Staticland”.
Διστακτικός στην αρχή, μιας και 13 συνθέσεις σε δίσκο είχα πολύ καιρό να συναντήσω. Σκέψεις του τύπου “2-3 μέτριες μπαλάντες, τα υπόλοιπα καρμπόν, σε alternative/hard rock φόρμες και τέλος”, δεν άργησαν να εμφανιστούν. Λάθος φωτεινέ παντογνώστη.
Στο μόνο που έπεσα μέσα ήταν στο ύφος, όχι στην ποιότητα. Το “Staticland” πρόκειται για έναν δυνατό -έως πολύ δυνατό- δίσκο. Ανάλογα το πως βλέπει ο καθένας μας το ποτήρι. Ο “αέρας” της σκηνής του Seattle στα 90’s εμφανής, καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Ωραίες μελωδίες, ατμόσφαιρες, παραμορφωμένες κιθάρες σε alternative, grunge αλλά και blues ύφος, που “γεννούν” καλοδουλεμένα sol-ακια. (Αλήθεια, πόσο καιρό είχα να ακούσω solo;) Όλα ταιριαστά δεμένα με την φωνή του Jeff Angel. Πότε up-tempo, όπως στο εξαιρετικό “The Edge”, άλλοτε με μεσαίες ταχύτητες, βλέπε “Tomorrow’s Chore”, ενίοτε “μπαλαντοειδή”(!), λέγε με και “Let the Healing Begin”.
Το “Staticland” τα κάνει όλα και συμφέρει. Θα σε κερδίσει και θα σου δώσει συνθέσεις που θα “κολλήσουν” στο μυαλό σου και θα παίζουν σε λούπα. Τι και αν έχει ένα – δύο filler-ακια; Κανείς δεν είναι τέλειος. Βέβαια, όλα τα παραπάνω θα πάψουν να ισχύουν, εάν ψάχνεις για εναν δίσκο που θα αλλάξει την μουσική κοσμοθεωρία σου. Τότε πάσο.