Mock the Mankind. Ή σε μία πολύ ελεύθερη μετάφραση, διακωμωδώντας την ανθρωπότητα. Το τριμελές σχήμα από τον Πειραιά, κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, ηχογραφώντας την μάλιστα live. Το “Ruination”. Καταστροφή, όλεθρος αν προτιμάτε, η ελληνική σημασία της λέξης.
Τι θα μπορούσε να παίζει μία μπάντα με ένα τέτοιο όνομα; Ποιός ήχος, ποιό παρακλάδι, θα μπορούσε να συνδεθεί και να περιγράψει καταστροφές; Το doom θα μπορούσε πολύ εύκολα να μας μεταφέρει στο κλίμα μιας τέτοιας κατάστασης. Όταν δε, έχουμε να κάνουμε καθαρά με μουσική, δίχως στίχους, τότε το μυαλό μας είναι ελεύθερο να ταξιδέψει στις δυστοπικές εικόνες που δημιουργεί.
Οι Mock the Mankind, λοιπόν, δεν έβγαλαν το “Ruination” για να το ακούσεις και να σου φτιάξει την μέρα. Το έβγαλαν για να σε βυθίσουν στα τάρταρα και να μην μπορέσεις να φύγεις από αυτά για περίπου 40 λεπτά. Και καθώς ο δίσκος θα παίζει με το μυαλό σου και θα “γίνεται κτήμα” σου, τόσο αυτά τα λεπτά θα σου φαίνονται χρόνια ολόκληρα.
Επτά συνθέσεις, που η καθεμία της θα μπορούσε να “ντύσει” και απο μία μαύρη σελίδα της ζωής σου. Το εξαιρετικό “A Great Depression” που ακροβατεί μεταξύ post και doom, με το στιβαρό του rhythm section και τις λυπημένες κιθαριστικές μελωδίες του, είναι ένα βήμα πιο μπροστά, χωρίς πραγματικά να θέλω να αδικήσω τα υπόλοιπα κομμάτια. Το “Sinsane” με την αστείρευτη groov-α, την βρώμικη κιθάρα του και το tribal drumming του, δεν αποτελεί, παρά ακόμη μια δυνατή στιγμή του δίσκου ενώ στο “Planites” χάνεσαι στο χάος που δημιουργεί.
Δεν έχω να σας πείσω για κάτι. Το “Ruination”, μόλις πατήσεις το play θα έχει κάνει από μόνο του δουλειά. Mock the Mankind και… σκότος εγένετο.