Οι Φινλανδοί The Pshysicists με το καινούριο τους album που κυκλοφόρησε αρχές του προηγούμενου μήνα, είναι από αυτή τη στιγμή και επίσημα το πιο παράξενο συγκρότημα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια! Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να περιγράψω το “My Love Is Dead” και κατά πόσο μπορεί κάποιος να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε μέσα από την περιγραφή αυτή αν δεν το ακούσει ο ίδιος. Θα μπορούσε να αποτελεί το soundtrack ενός δυστοπικού μακρινού μέλλοντος. Ήδη το ίδιο το εξώφυλλο του δίσκου σε προϊδεάζει για το “κολλάζ” ήχων που πρόκειται να ακούσεις και που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Καταρχήν, πρόκειται για μια κατά βάση industrial metal μπάντα και αυτό το album είναι η δεύτερη full-length κυκλοφορία τους, παρά τα περίπου δέκα χρόνια καριέρας που φαίνεται να σημειώνουν και αποτελείται από δέκα κομμάτια και τρία remixes κομματιών μέσα από το album αυτό.
Αρχικά, δεν μπορώ καν να περιγράψω το σοκ μου με το που μπήκε το πρώτο κομμάτι “Sandae”. Δεν περίμενα ούτε και είχα ακούσει κάτι αντίστοιχο ξανά. Μιλιταριστικά ντραμς με μια αιθέρια χορωδία στο background και μπάσο που θυμίζει Primus, βροντερά heavy φωνητικά, που εναλλάσσονται άλλοτε με καθαρά και άλλοτε με διαστροφικά φωνητικά, ξεκάθαρη ωδή προς τιμήν των αρρωστημένων φωνητικών του Mike Patton, παραγωγή που θυμίζει Nine Inch Nails και Korn και ένα σύνολο από industrial βίαιους ήχους που παράγουν κάτι που συνολικά ακούγεται σαν “ξαδερφάκι” των Rammstein. Στο δεύτερο κομμάτι “Travel Song” το συγκρότημα ακολουθεί άλλο μονοπάτι. Περισσότερο ηλεκτρονικά επεξεργασμένο αυτή τη φορά, με οριεντάλ στοιχεία, πειραματικό και αλλόκοτο, περισσότερο αξίζει να κρατήσει κανείς τις στιγμές που τα σκληρά φωνητικά εναλλάσσονται με καθαρά. Μέχρι αυτό το σημείο έχω αρχίσει να υποψιάζομαι τις προθέσεις αυτού του δίσκου, ωστόσο τα πράγματα στη συνέχεια γίνονται όλο και πιο περίεργα. Στο “Wayne Newton Hullaballoo” το industrial metal μπερδεύεται με ηλεκτρονικά αλλά και πιο groovy στοιχεία και δημιουργούν μια horror ατμόσφαιρα που μοιάζει να έχει βγεί από ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Στα ακόλουθα “Alcohol” και “Girls of H&M” η ψηφιακή επεξεργασία στον ήχο γίνεται ακόμα πιο αισθητή και ενσωματώνεται στις δόλιες μελωδίες της κιθάρας και τα αρρωστημένα φωνητικά, ωστόσο αυτά ακούγονται σαν μονότονα απομακρυσμένα μουρμουρητά. Στο “Being Normal” εισάγονται techno στοιχεία, ενώ τα φωνητικά θυμίζουν κάτι από τους Νορβηγούς Shining. Στο επόμενο κομμάτι, “Babylon”, το συγκρότημα επιστρέφει στην αρχική σκληρή και ζοφερή ατμόσφαιρα που δημιούργησε το εναρκτήριο τραγούδι, αλλά αυτή τη φορά εισάγονται black-metal στοιχεία τόσο στον ήχο όσο και στα φωνητικά. Ένα piano intro βγαλμένο από παλιά ταινία τρόμου αναγγέλλει το επόμενο κομμάτι, “Call Of The Underworld”, αλλά αποτελεί ίσως το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο του. Στο επόμενο, με τίτλο “White Whine”, συναντάμε μια ακόμα παράξενη σύνθεση, ψηφιακούς techno ρυθμούς, εφέ από γυαλί που σπάει και σκοτεινά riff, ενώ προς το τέλος το κομμάτι στρέφεται προς μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση και καταλήγει σε μια θεατρική μελωδία που αποτελεί ταυτόχρονα την αφετηρία του επόμενου τραγουδιού, “Fucked”. Είναι ίσως το μοναδικό εμφανές στοιχείο σύνδεσης κομματιών του δίσκου πέρα από την συνεχή και αδιάκοπη εκκεντρικότητα που περιγράφει το album στην ολότητά του.
Τα επόμενα τρία κομμάτια, με τα οποία κλείνει ο δίσκος, αποτελούν remixes των κομματιών “Sandae”, “Babylon” και “Fucked” αντίστοιχα. Δεν θεωρώ πως τα remixes αυτά ήταν άκρως απαραίτητα σε αυτό το δίσκο καθώς στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι όμοια με τα κομμάτια που διασκευάζουν. Αλλάζει σε σημεία η δυναμική τους, χάνουν τα σκληρά στοιχεία στον ήχο και εμφανίζουν περισσότερα ηλεκτρονικά σημεία, όμως σε γενικές γραμμές μοιάζουν να περιττεύουν και να καταλαμβάνουν άσκοπα χώρο στη συγκεκριμένη κυκλοφορία που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τρεις ξεχωριστές συνθέσεις.
Σαν σύνολο είναι σίγουρα κάτι πολύ ενδιαφέρον και δημιουργικό. Η αλλόκοτη χροιά του σε προκαλλεί να ακούσεις τον δίσκο στην ολότητά του. Εγώ βέβαια, κάπου έχασα τον αρχικό ενθουσιασμό μου, ωστόσο τον απόλαυσα συνολικά και ιδιαίτερα στα σκληρά industrial metal σημεία. Έχω μόνο μια παρατήρηση: Eίμαστε βέβαιοι ότι το “My Love Is Dead” έχει ηχογραφηθεί σε αυτόν τον πλανήτη;