Κυριακή, 22 Νοεμβρίου και το πρόγραμμα είχε Paradise Lost. Οι πατεράδες του gothic metal τίμησαν για αλλη μια φορά την Αθήνα και μαλιστα, όπως οι ίδιοι μας είπαν, εκλείσαν την Ευρωπαική περιοδεια τους με την 40η ζωντανή τους εμφανιση στο Fuzz club. Μια περιοδεία στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους δίσκου “Plague Within” που, κατά κοινή ομολογία, είναι άλλη μια ποιοτική προσθήκη στη δισκοθήκη μας.
Aνταπόκριση: Παναγιώτης Ντυλγέρης / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι ‘δικοί μας’ Shattered Hope. Μπορεί να μην πρόλαβα την εμφάνισή τους από την αρχή, διότι οι πόρτες άνοιξαν αρκετά νωρίς, παρ’ όλα αυτά ο κόσμος ήταν αρκετός και τίμησε το συγκρότημα που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και απέδωσε ενέργεια, πάθος για τη μουσική τους, αν και ο ήχος σε μερικά σημεία μπορεί να πει κανείς ότι αδίκησε την ικανότητα τους, ωστόσο ήταν ικανοποιητικος. Οι Shattered Hope, ενεργοί από το 2002 και με δυο full-length albums στο παλμαρέ τους, απεδειξαν ότι ακόμα και μια ηλιόλουστη χώρα μπορεί να παρουσιάσει συγκροτήματα με πραγματικό doom σθενος. Το συγκρότημα επέλεξε κομμάτια και απο τα δύο albums με το “Vital Lie” να ξεχωρίζει από τον πρώτο δίσκο και κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους αποτέλεσε το κλείσιμο του set τους με το “For the night has fallen” από τον τελευταίο τους δίσκο, εκτελεσμένα χωρίς να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο πρόβλημα στην ομοιογένειά τους παρόλο που δεν ηταν παρών ο επι 10 χρόνια drummer τους.
Γύρω στις 21:45 οι Paradise Lost ανέλαβαν δράση, ξεκινώντας με το “Νo hope in sight” που σε συνδιασμό με τον εξαιρετικό ήχο –και λίγα λεω- απογείωσαν τους πάντες. Δεν αποτελεί μυστικό ότι οι Paradise Lost είναι ένα πολύ αγαπητό συγκρότημα στο ελληνικό κοινό αλλά όσοι τους έχουν δεί παραπάνω απο μια φορά σίγουρα θα ενοχλήθηκαν απο την επιλογή του setlist, καθότι περιελαμβανε κομμάτια που έχουν παιχτει επι ελληνικού εδάφους πολλές φορές. Το κλίμα και η επαφη του Holmes με το κοινό ηταν εξαιρετική με αστεία αλλα και αιτήματα τραγουδιών να μην μένουν ασχολίαστα απο την εμβληματικη φωνη των Paradise Lost και τον κόσμο να γελάει σε κάθε ευκαιρία με το γνωστό βρετανικό του χιούμορ. Μεγάλο συν της βραδιάς ηταν (όπως είπα και παραπάνω) ο ήχος, οι απιστευτες μελωδίες του Mackintosh, αλλά και ρυθμικα βγαλμένα απο τα πιο σκωτεινα δωμάτια του Halifax συνθετωντας αγαπημενα κομμάτια τόσο από την περίοδο του “Draconian Times” (πως θα μπορούσαν να λείπουν άλλωστε αναφορές σε αυτόν το δίσκο!;), αλλά και πιο σύγχρονες συνθέσεις όπως το “Faith divides us death unites us”.
Τελικά ήταν μια πολύ καλή βραδιά. Το συγκρότημα είχε όρεξη και απέδωσε ένα ικανοποιητικό live αλλά με δύο βασικά αρνητικά σημεία. Πρώτον, διάλλειμμα στη μία ωρα και μισή ώρα επιπλέον, μαζί με το encore, μέχρι να αποχαιρετήσεις ένα κοινό που δεν χορταίνει τη μουσική σου; Πολλοί απογοητεύτηκαν σε αυτό το σημείο και δεν έλειψαν τα αρνητικά σχόλια κατά τη διάρκεια της εξόδου από τον συναυλιακό χώρο. Δευτερον, θα ήθελα να ακούσω και κομμάτια που έχουν παιχτεί λιγότερο σε live εμφανίσεις τους, όσο και περισσότερα από τον καινούριο δίσκο. Ξέρω ότι ίσως αυτό… σοκάρει – ποιός δεν θέλει να ακούσει ολόκληρο το “Draconian Times” ζωντανά; Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είναι ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα, που με τέτοια ικανότητα και δισκογραφια μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα, ακόμα κι αν κάνει κάτι, εστω και λίγο, διαφορετικό σε ό,τι αφορά τις επιλογές των κομματιών. Φυσικα παρ’ όλη τη γκρινια μου τη συναυλία την απόλαυσα και μακάρι να συνέχιζαν να παίζουν μέχρι το πρωί! Ε, αδυναμίες είναι αυτές!