Η βραδιά του Σαββάτου είχε τέσσερα συγκροτήματα να μας σβερκόνουν (sic) με τις μουσικές τους για πάνω από τρεις ώρες, στα πλαίσια του Metal Guesthouse, το οποίο για ακόμα μια φορά πραγματοποιήθηκε στο An! Οι επιλογές των σχημάτων, αν μη τι άλλο δελεαστικές, μιας και οι Mock The Mankind, Heavier Than God, Agnes Vein και Omega Monolith είναι από τις καλύτερες μπάντες του σκληρού ήχου στη χώρα μας.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η προσέλευση του κόσμου ήταν αρκετά μουδιασμένη, και οι Mock The Mankind όταν ανέβηκαν στη σκηνή βρέθηκαν στη χαρακτηριστική άβολη στιγμή να παίζουν σε ελάχιστο κόσμο! Βέβαια αυτό δεν τους πτόησε μιας και απέδωσαν άψογα το υλικό του πρώτου τους δίσκου με την ονομασία “ruination”. Παρότι ο ήχος τους δεν ήταν καλός, μιας και μου ακουγόταν αρκετά μπουκωμένος, οι Mock The Mankind ήταν απίστευτα καλοί και με βύθισαν στη σκοτεινή ατμόσφαιρα των τραγουδιών τους!
Το πρόγραμμα με την ώρα εμφάνισης των συγκροτημάτων τηρήθηκε πιστά και έτσι, μόλις τελείωσαν το set τους οι Mock The Mankind, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες από τους Heavier Than God. Με μια ολόφρεσκια δισκάρα στα μπαγκάζια τους, οι Heavier Than God μας πήραν τα μυαλά με τη σκηνική -και όχι μόνο- παρουσία τους. Ήμουν ιδιαίτερα περίεργος να δω πως είναι σε ζωντανές συνθήκες και δεν απογοητεύτηκα σε καμία στιγμή της εμφάνισης τους! Αν γουστάρατε τον δίσκο, τότε πρέπει να δείτε ζωντανά αυτό το ασκέρι. Το sludgecore τους είναι σκέτη πώρωση και το συγκρότημα Iron Monkey-ίζει επικίνδυνα όμορφα, κάνοντας τα κεφάλια να φεύγουν από τη θέση τους.
Επόμενο συγκρότημα ήταν οι Θεσσαλονικείς Agnes Vein και εδώ τα λόγια είναι περιττά, μιας και πρόκειται για ένα από τα ποιοτικότερα συγκροτήματα στον εγχώριο σκληρό ήχο ανεξαρτήτου μουσικού ιδιώματος! Το τρίο από τη Θεσσαλονίκη βγήκε με φόρα και με τον πρώτο καλό ήχο της βραδιάς, έδειξαν στον αθηναϊκό κοινό, που άρχιζε να πληθαίνει, το πόσο μεγάλη αλλά υποτιμημένη μπάντα είναι! Αργοί, επιβλητικοί ρυθμοί σε συνδυασμό με τα σάπια φωνητικά, που άλλοτε ήταν πιο black metal, άλλοτε πιο βαριά και πνιχτά, σε καθήλωναν σε όλη τη διάρκεια του set τους μη μπορώντας να αγνοήσεις τη ζοφερή ατμόσφαιρα που εξέπεμπαν…
Η ώρα όμως είχε φτάσει για να ξεκινήσουν οι ενισχυτές να χορεύουν υπό τους ήχους των Omega Monolith. Αυτή η μπάντα… αχ, αυτή μπάντα! Σε καθηλώνει σε κάθε νότα του Τάκη και σε κάθε χτύπημα του Ταμπακάκη, νιώθεις τα μέσα σου να στροβιλίζονται και να προσπαθούν να ξεχυθούν! Όσο απόκοσμη και αν ακούγεται σε σημεία η μουσική τους, άλλο τόσο ακούγοντας την ζωντανά σε κυριεύει και σου προκαλεί εθισμό και ολική παράλυση. Το μαύρο έπος με την υπογραφή των Omega Monolith ολοκληρώθηκε λίγο πριν τη 01:00 και ο χρόνος για την ολική επαναφορά της κινητικής κατάστασης του σώματος ομολογώ ότι πήρε κάμποση ώρα!