Δέκατος πέμπτος δίσκος για τους αγαπητούς Καναδούς και ο μπάρμπα–Waters πήρε ανάποδες και τα έκανε όλα μόνος του…! Έγραψε τα κομμάτια, τους στίχους, έπαιξε τα έγχορδα, τραγούδησε τα πάντα και έκανε και την παραγωγή και την μίξη και το mastering και γενικά μόνο που δε ζωγράφισε το εξώφυλλο – αυτό το έκανε ο Gyula Havancsák σε περίπτωση που είχατε την απορία Και αν η επόμενή σας απορία είναι αν ο Jeff Waters κατάφερε να βγάλει δίσκο της προκοπής, επιτρέψτε μου να σας πω ότι το “Suicide Society” είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές.
Έχουμε βαρεθεί να το λέμε όταν γράφουμε για δίσκους παλιών μεγάλων ονομάτων, αλλά αποτελεί μια άχαρη διευκρίνιση που πρέπει για άλλη μια φορά να κάνω… Πάμε λοιπόν. Όχι, ο καινούριος δίσκος των Annihilator δεν ανακαλύπτει κάτι καινούριο, δεν είναι τέρας πρωτοτυπίας, δε θα σας αλλάξει τη ζωή. Αλλά έχει 9 τραγουδάρες, είναι πολυσχιδής και δεν κουράζει ούτε λεπτό, τα φωνητικά του Waters παραμένουν ιδιότροπα αλλά δένουν με τη μουσική τέλεια, ενώ οι γραμμές και οι μελωδίες είναι τόσο καλοστημένες που θα σας κολλήσουν με την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Μελανό σημείο; Στα μελωδικά μέρη αχνοφαίνονται κάποια στοιχεία που θυμίζουν λίγο κάτι metalcore περάσματα που τρώγαμε στη μάπα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια – και που μοιραία τώρα ακούγονται ξεπερασμένα – αλλά σε γενικές γραμμές αυτό δεν επηρεάζει την ταυτότητα του υλικού. Τελειώνοντας την ακρόαση, μένεις για άλλη μια φορά εντυπωσιασμένος από έναν από τους πιο χαρισματικούς κιθαρίστες της γενιάς μας. Ζήτω οι Καναδοί!!