Black Metal. Φασαρία κατά πολλούς, από τις αυθεντικότερες μορφές μουσικής έκφρασης κατά άλλους. True Norwegian και μόνο κατά πολλούς, ανοιχτό σε ερμηνείες κατά άλλους. Σατανισμός και μισανθρωπία κατά πολλούς… και πολλά περισσότερα κατά άλλους. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε πού το πάω. Αν δυσκολεύεστε, τότε δεν έχετε παρά να αφήσετε τον Vladimir και τους Сивый Яр να σας ταξιδέψουν στην παγωμένη προβιομηχανική Ρωσία με το αριστουργηματικό “Поминальные холсты”.
Δεν ξέρω γιατί μου δημιούργησε τόσο έντονο συναίσθημα αυτός ο δίσκος, αλλά νομίζω ότι οι λόγοι είναι μέχρι ένα σημείο ιδεολογικοί. Πιστεύοντας ακράδαντα στην βαθειά ικανότητα του black metal να γεννά έντονες ατμόσφαιρες χρησιμοποιώντας έξυπνα την ιδιότυπη μουσική του λιτότητα, αυτό που κάνουν οι Sivyj Yar στο “Burial Shrouds” – ναι, κι εγώ ήθελα να συνεχίσω να τα γράφω στα Ρώσικα, αλλά θα με κράζανε από την αρχισυνταξία – είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, αφού αφήνοντας πίσω οποιαδήποτε αποκρυφιστική σημειολογία και εφηβικό σατανισμό ζωγραφίζουν ένα μουσικό έργο που ακούγεται σαν πίνακας του Ilya Repin ή του Vasily Surikov.
Σύντροφοι, θεωρώ πως όσοι διαβάζετε ακόμα βρίσκετε κάποιο νόημα σε όσα γράφω, οπότε έχετε μου εμπιστοσύνη και ακούστε το “Burial Shrouds”. Νοιώστε τον εφιάλτη της πείνας και το βάρος του αμείλικτου Ρωσικού χειμώνα μέσα από 40 λεπτά όπου τα αρπίσματα, οι απαγγελίες, τα πλήκτρα και το black metal παντρεύονται για να γίνουν κάτι πραγματικά και αυθεντικά ατμοσφαιρικό.
Κι εγώ όπως κι εσείς μαγεύτηκα κάποια στιγμή από το βορρά, νομίζω όμως ότι έχει έρθει η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα μας στις παγωμένες ανατολικές στέππες για να επαναπροσδιορίσουμε το ψύχος, την μελαγχολία και την υπερηφάνεια στη μουσική. Όπως μας λένε οι Сивый Яр, Like a Spark We Will Vanish into the Darkness. Για να μας θυμίσουν στο αμέσως επόμενο τραγούδι, ότι In Gray Izbas Ancient Rus’ Endures…