Μια συναυλία με ωραίες μπάντες και πολύ χορό μας είχαν υποσχεθεί οι Χατ Τρικ, κι έτσι κι έγινε το Σάββατο 3 Οκτωβρίου, όταν οι Θεσσαλονικείς κατηφόρισαν προς το Gagarin 205. Μαζί τους ήταν οι Thousand Mile, Flipstar και Bad Luck κι η βραδιά προμηνυόταν γεμάτη μουσική και χαμόγελα.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Με σχεδόν μίας ώρας καθυστερήσεις στη σκηνή ανέβηκαν οι Thousand Mile. Μικροί σε ηλικία, με νεύρο και κέφι, δεν έπαψαν να αφιερώνουν τα κομμάτια τους στην παρέα τους, κάνοντάς μας ουκ ολίγες φορές να νιώθουμε σαν καλεσμένοι σε party. Μας παρουσίασαν το υλικό τους σε μία φρενίτιδα ενθουσιασμού για τη συμμετοχή τους στο εν λόγω live, όμως τα επαναλαμβανόμενα αστεία και ο συνεχής χαβαλές τους που αφαιρούσαν χρόνο από τα κομμάτια σε κάποια σημεία κούραζαν αρκετά.
Τους Flipstar, που ανέλαβαν αμέσως μετά, τους είχα δει ξανά λίγο πριν το καλοκαίρι. Μία μπάντα που ξέρει τι κάνει και πώς, όσο cliché κι αν ακούγεται μία τέτοια έκφραση. Τα mosh pits άρχισαν να πληθαίνουν και σιγοτραγουδώντας παρακολουθήσαμε ακόμα μία δυνατή εμφάνιση. Ακούσαμε κομμάτια από όλο το εύρος της δισκογραφία τους, όπως τα: “Let your anger grow”, “This feeling”, “Panic Attack” – μετά από προτροπή του κοινού-, “Unite & Resist”, καθώς και το ομώνυμο κομμάτι του “Sweet Sally Toe” EP του 2013. Από τις μπάντες που πραγματικά χαίρεσαι να ακούς live και δε σταματάς να χτυπιέσαι μέχρι την τελευταία νότα. Εύγε!
Τρίτο support act ήταν οι Bad Luck, λίγο πιο ήρεμοι, με στίχους που έφερναν στο μυαλό καταστάσεις και λόγια που νόμιζες πως έχεις ξανακούσει. Η φράση “Το punk rock είναι η αλήθεια” από τον Φοίβο, γίνεται το motto της βραδιάς και η εναλλαγή ελληνικού/αγγλικού στίχου ηχεί κάτι παραπάνω από ευχάριστα. Μας τραγούδησαν “η κόλαση που χρόνια κρύβω κι ο ήλιος που γεννιέται απ’ τη φωτιά” και για “όσα δεν είδες, όσα δεν είπες κι αυτά που θα ‘θελες να είχες”, με την “Τελευταία γιορτή” τους και τα κιθαριστικά solos να είναι από τις ωραιότερες στιγμές του set. Η πρώτη τους επίσημη δουλειά πρόκειται να κυκλοφορήσει τον επόμενο χρόνο και θα τιτλοφορείται ως “210: The Wrong Side”. Αναμένουμε.
Η αλλαγή της μέρας βρίσκει τους Χατ Τρικ να στήνουν όργανα και ένα Gordon’s στη σκηνή και με το venue πια γεμάτο ηχούν οι πρώτες νότες του “Εκεί που πονάς”. Φωνάζοντας “Φλώρε” και …ακριβώς “Μπροστά στην πουστιά”, γίνεται ο πρώτος χαμός, μπύρες εκτοξεύονται ολούθε, όλοι τραγουδούν με μια φωνή και ακατάπαυστα. Συνέχεια με τα: “Όλα θα είναι εντάξει”, “Λόγια που λένε οι ερωτευμένοι”, “Σάββατο βράδυ”, “Τζακ ποτ”, “Ελένη” και “Punk Rock”, στο οποίο, έχοντας θέα του τι συμβαίνει μες στο Gagarin ενώ βρίσκεσαι πλάι στο bar, φωνάζεις “η πιο μεγάλη καψούρα μου εσύ!” και δε σε νοιάζει αν είσαι παράφωνος, αν θα ακουστεί η δική σου φωνή πιο δυνατά ή αν θα φανείς μεθυσμένος. “Σε 1000 χρόνια”, “Κοπρόσκυλο για πάντα”, “Σκούρα τα πράγματα”, “Πόσο θ’ αντέξεις”, “Κουράστηκα”, “Μπροστά στον Καθρέφτη”, “Ίσως” κι ένα κομμάτι που περιμέναμε να ακούσουμε και για το οποίο συχνά πυκνά ξεσπούσαν αντιφασιστικά συνθήματα στις αλλαγές μεταξύ των συγκροτημάτων. Ήταν το “Άσ’ τον χρυσαυγίτη” του οποίου τους στίχους έκαστος στον χώρο τραγούδησε με περισσή ένταση και νεύρο.
Ο επίλογος γράφεται με την “Βέσπα” και τον “Γαμπρό” κι έχουν περάσει δύο ώρες με τους Χατ Τρικ ακούραστους. Τι κι αν είσαι 15, τι 20, τι 25 και τι 40, αν ήσουν σε αυτό το live σίγουρα φεύγοντας χαμογελούσες σα μικρό παιδί. Σε αυτό το live-party, μιας και το τρίο από τη Θεσσαλονίκη γιόρταζε 10 χρόνια, και με 4 ώρες γεμάτες μουσική μας έδωσε μια γερή δόση punk rock για δύσκολες (και όχι μόνο) ώρες.
…“μα εγώ γυρνώ από την άλλη το κεφάλι μου και κλείνοντας τα μάτια, χαμογελώ, άλλο ένα Σάββατο βράδυ που είμαστε κομμάτια”!