Ποτέ μου δεν υπήρξα τρελή fan των Thirty Seconds To Mars, αλλά τα τελευταία χρόνια με βρήκαν με μια μεγάλη επιθυμία να τους απολαύσω ζωντανά. Και να που η μέρα είχε φτάσει για να πάρω τον δρόμο προς τη Μαλακάσα και το Terra Vibe, ώστε να δω τον ταλαντούχο Jared Leto και την παρέα του.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Λίγο ο άστατος καιρός και το κρύο, λίγο το ότι ήταν καθημερινή, το κοινό των Thirty Seconds To Mars δεν ξεπέρασε τους 4 χιλιάδες, με τους έφηβους και το Echelon Army να ρίχνουν το μέσο όρο ηλικίας των φετινών συναυλιών στον συγκεκριμένο χώρο. Την απουσία opening act θα την χαρακτήριζα ατυχή επιλογή, μιας που προσωπικά θα ήθελα κάποιον να με “βάλει στο κλίμα”. Όπως πληροφορήθηκα όμως, ήταν απόφαση του management του συγκροτήματος, οπότε θα πάω πάσο.
Γύρω στις 20:30 και μετά την εντυπωσιακή μουσική υπόκρουση του “O Fortuna”, οι πρωταγωνιστές της βραδιάς ανέβηκαν στο Vibe Stage. Χέρια, σημαίες και… κινητά (νισάφι πια!) σηκώθηκαν ψηλά, όπως πρόσταξαν και οι ίδιοι οι 30 Seconds Το Mars με το κομμάτι “Up In The Air”. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η απουσία του drummer τους Shannon Leto (λόγω ασθένειας, όπως μάθαμε) που σίγουρα αφαιρούσε κάτι από τη σκηνική τους παρουσία (μιας που ηχητικά είχε αντικατασταθεί από προηχογραφημένα σημεία) και οι ένθερμες αντιδράσεις του κόσμου, που έδειχνε να ενθουσιάζεται με κάθε φράση που έβγαινε από το στόμα του αεικίνητου Jared Leto. Εκείνος όντας σε εξαιρετική φυσική κατάσταση, δεν σταμάτησε να χοροπηδαεί δεξιά-αριστερά στο μικρό stage του Terra Vibe, ζώντας με τον πιο έντονο τρόπο το τελευταίο (όπως μας είπε αργότερα) show της περιοδείας τους.
Τεράστια χρωματιστά μπαλόνια και κονφετί έκαναν την εμφάνιση τους κατά την εκτέλεση του “This Is War”, ενώ ο ήχος του σχήματος κινούταν ακόμη σε μέτρια επίπεδα, μη μοιάζοντας όμως να ενοχλεί τον κόσμο, που είχε πλέον μπει για τα καλά στο κλίμα που η μπάντα ήθελε να δημιουργήσει από σκηνής, αυτό του party.
Τα φώτα σβήνουν για λίγο και ο Jared Leto παίρνει την ακουστική του κιθάρα για μια unplugged εκτέλεση των “Hurricane” και “The Kill”, μεταξύ άλλων, κάτι που λίγο… ξενέρωσε την υπογράφουσα, μιας που ειδικά το δεύτερο συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου κομμάτια του συγκεκριμένου σχήματος και αν μη τι άλλο θα ήθελα να το ακούσω στην κανονική του version. Ως παρένθεση (μία από τις πολλές, μιας που το 50% της διάρκειας του set δεν ακούγαμε μουσική) ο pink-haired frontman των Thirty Seconds To Mars, όντας ακτιβιστής και παγκόσμιος πρεσβευτής της WWF, αποφάσισε να γυρίσει επί τόπου ένα video αφιερωμένο στον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Al Gore, ώστε να προβληθεί στη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές. Αν οι μισοί από αυτούς που ενθουσιάστηκαν με αυτή του την κίνηση (ή που έτσι έδειξαν), βοήθησουν, θα είναι ευτύχημα! Πίσω στα της μουσικής, τη σκυτάλη πήρε η ηλεκτρική έκδοση του “Bright Lights”, στο οποίο τα sing alongs του εκστασιασμένου κοινού έκλεψαν την παράσταση. “One last song for tonight”, λέει ο Leto κι εγώ κάνω πως δεν ακούω. Nαι, είχε φτάσει η ώρα για το “Closer To The Edge” και για όλους τους κάτοχους VIP εισιτηρίων να ανέβουν στη σκηνή, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι καλυπτόμασταν από αμέτρητα λευκά κονφετί, ως αποκορύφωμα μιας βραδιάς της οποίας η ατμόσφαιρα θύμιζε περισσότερο… παιδικό party παρά rock συναυλία. Ωστόσο είμαι σίγουρη πως αυτό δεν πείραξε κανέναν!
Τι; Όντως ήταν το τελευταίο τους κομμάτι; Μόνο μιάμιση ώρα show; Και τα “From Yesterday” και “A Beautiful Lie”; Δεν έχει encore, δηλαδή; Μου το χρωστάτε Thirty Seconds To Mars! Εις το επανιδείν…