Mε αφορμή τη μεγάλη συναυλία των Χατ Τρικ στο Gagarin 205, στις 3 Οκτωβρίου, η Ελπίδα Πουρναρά άρπαξε την ευκαιρία και τους ρώτησε κάποια πράγματα σχετικά με το punk, τα κομμάτια τους, αλλά και το τι να περιμένουμε από το συγκεκριμένο live.
Καλώς ήλθατε στο RockinAthens.gr, Χατ Τρικ, και τα πρώτα λόγια ευθύς αμέσως δικά σας! Σε τι φάση σας πετυχαίνουμε αυτό τον καιρό;
Κακιά!
Πρωτοήρθα σε επαφή μαζί σας στα λυκειακά μου χρόνια, όταν και είδα γραμμένο στο προαύλιο το χιλιοτραγουδισμένο «λίγο ροκ εν ρολ κι ένα τάνκερ αλκοόλ». Έκτοτε έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ταυτίζεται με στίχους και νοήματα, που μοιάζουν να βγαίνουν αβίαστα. Αρκούν, άραγε, τα άνωθι συστατικά κι «όλα θα ‘ναι εντάξει»;
Τα τραγούδια στα οποία αναφέρεσαι μιλάνε για εντελώς διαφορετικά πράγματα. Tο “1000 χρόνια” μιλάει για βόλτες με την παρέα σου κάτι νύχτες που όλα είναι πιθανά και για τη λαχτάρα που νιώθεις κάτι τέτοιες νύχτες να κρατήσουν για πάντα, ενώ το “εντάξει” για φίλους που το χάσανε. Πάντως σίγουρα το rock n’ roll και το αλκοόλ κάνουν τη ζωή ομορφότερη.
Στα κομμάτια σας υμνείτε τον έρωτα, την απογοήτευση, την στάση σας στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα κι άλλα πολλά. Ξεχωρίζετε κάποιο θέμα από αυτά;
Εμείς δε τα χωρίζουμε σε κατηγορίες. Ό,τι μας συμβαίνει και ό,τι νιώθουμε το γράφουμε. Σίγουρα θα προτιμούσαμε η φάση στον πλανήτη και η ανθρώπινη ράτσα να μην γαμιόντουσαν τόσο πατόκορφα ούτως ώστε το μόνο μας πρόβλημα να ήταν τα γκομενικά μας.
Κυκλοφορήσατε το ντεμπούτο album σας (σ.σ.: «Πανκ Ροκ Για Δύσκολες Ώρες») στηριζόμενοι στην d.i.y. αισθητική, στην πορεία όμως εμπιστευθήκατε δισκογραφικές εταιρείες για την προώθηση του υλικού σας. Σε ποια από τις δύο περιπτώσεις νιώθετε ότι εκφραστήκατε καλύτερα;
Ώπα, πάτα φρένο. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας. Εντελώς μόνοι μας. Και αυτό δεν είναι ούτε κατόρθωμα, ούτε παράσημο να το φοράνε παντώς είδους μουσικάντηδες.
Κι ύστερα από αρκετές κυκλοφορίες, φέτος κλείνετε 10 χρόνια ζωής ως μπάντα. Ποιο τραγούδι θα λέγατε ότι συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο όσα έχετε ζήσει μέχρι στιγμής και θα επιλέγατε ως soundtrack της πορείας σας;
Σίγουρα το “Τρελένομαι” γιατί αυτό το πικ απ δε σταμάτησε ποτέ.
Βλέπουμε ότι κατά βάση τα punk live στις μέρες μας στηρίζονται σε αυτοχρηματοδοτούμενες προσπάθειες, στην οικονομική ενίσχυση, οι μπάντες κρατούν μια στάση αλλιώτικη και επιμένουν στο «ανεξάρτητο». Θεωρείτε πως θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στην ελληνική punk σκηνή ή η τυχόν «εμπορευματοποίηση» θα είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η γοητεία της;
Η punk σκηνή, αν υπάρχει, δε χρειάζεται κανέναν. Οι punk μπάντες μεταλάσονται, παίζουν άλλοτε για την διασκέδαση, άλλοτε για πολιτική προπαγάνδα, άλλοτε για το κίνημα και άλλοτε για τα ψυχολογικά τους. Πάντως σίγουρα δε βαριέσαι ποτέ.
Ο Malcolm McLaren έχει γράψει ότι «…το μανιφέστο του punk είναι ότι επέτρεψε στον καθένα να αποτύχει φαντασμαγορικά». Ποιες οι σκέψεις σας πάνω σε αυτό;
Καλά αυτός είπε πολλά. Είπε και “Cash from Chaos”. Ας μην τα αναλύουμε όλα…
Μία λέξη συνώνυμη του punk θα έλεγε κανείς πως είναι η αντίδραση. Σε τι αντιδρούν οι Χατ Τρικ και τι είναι αυτό που δεν ανέχονται;
Στα ζεστά σφηνάκια και στα κρύα χάδια.
Θα ήθελα να μου πείτε ποιο είναι το πιο ακραίο συμβάν με το οποίο έχετε έρθει αντιμέτωποι σε κάποιο live σας και που θα το χαρακτήριζε κατά συνέπεια ως το πιο ενδιαφέρον ως τώρα;
Πριν από έναν σχεδόν χρόνο, μετά από πολλές προσπάθειες, καταφέραμε να παίξουμε σε φυλακές ανηλίκων κάπου στο Βόλο. Εκεί έτυχε να γνωρίσουμε κάποια παιδιά από την συμμορία των Locos από τη Χίο (μεγαλύτερη υπόθεση ανηλίκων πανευρωπαϊκά). Η παρέα μαζί τους και οι κουβέντα μας θα μας μείνει αξέχαστη! Ήταν η πιο διασκεδαστική συναυλία που κάναμε ποτέ, κι ας μας κοιτούσαν τα πιτσιρίκια σαν εξωγήινους. Από τότε άλλαξε το τι ζητάμε εμείς από μια συναυλία.
Και μιλώντας για live, αρχές του Οκτώβρη επανέρχεστε στο Gagarin 205 παρέα με τους Bad Luck, Flip Star και Thousand mile. Τι να περιμένουμε εκείνο το βράδυ;
Μια συναυλία με ωραίες μπάντες και πολύ χορό.