Αφού απασχόλησε την επικαιρότητα με τις δηλώσεις του εναντίον όλων, ο λατρεμένος Καναδός τροβαδούρος επέστρεψε με τον νέο του studio δίσκο (36o στον αριθμό). Στο πλευρό του 70χρονου Neil βρίσκονται οι Promise Of The Dead, η μπάντα των γιων του Willie Nelson, που απο την αρχή κιόλας δείχνουν να έχουν μελετήσει τον ήχο των Crazy Horse.
Στο στιχουργικό μέρος δεσπόζουν οι “καταγγελίες” του Neil στην γνωστή αγροτική βιομηχανία Monsanto για τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, τα Starbucks (όπου στο παρελθόν απολάμβανε τον καφέ του), ενώ ταυτόχρονα υμνεί τους αγρότες στο “Workin’ Man” και την αγάπη σε στιγμές όπως το φανταστικό opening “New Day For Love” και το “People Want To Hear About Love”.
Μουσικά η δομή των τραγουδιών δέν έχει και μεγάλες αλλαγές σε σχέση με αυτή πού μας έχει συνηθίσει ο Neil στο παρελθόν με τους Crazy Horse (με εξαίρεση την ανεπιτυχή μετάλλαξη στα 80’s και το αριστουργηματικό “Le Nose” του 2010 που τον έβρισκε σε εντελώς πειραματικά μονοπάτια) με τις μεγάλες διάρκειες και τις χαρακτηριστικές μελωδίες των Crazy Horse στις κιθάρες και τις πολυφωνίες στα refrain. Η δομή αυτή άλλωστε γίνεται το ιδανικό backround για τη διαμαρτυρία που εξαπολύει ο Neil μέσα απο τα τραγούδια του. Το παρόν δίνουν και οι ακουστικές στιγμές όπως το “Wolf Moon” πού έχει κάτι μέσα του απο στιγμές όπως το “Needle & The Damage Done”.
Σίγουρα με το “Τhe Monsanto Years” δεν φιλοδοξεί ν’ αλλάξει τον κόσμο όπως κάποτε ήθελε εκείνος και η γενιά του (την αποτυχία την παραδέχτηκε στο “Psychedellic Pill” το 2012), ίσως όμως λειτουργεί σαν τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Το προφίλ του ακτιβιστή ήταν ανέκαθεν γνωστό σε όσους παρακολουθύν τον Neil Young, οπότε δέν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη. Η έκπληξη είναι πώς ένας καλλιτέχνης της γενιάς του παραμένει δραστήριος, παραγωγικός και ανήσυχος. Και όσο είναι ακόμα εκεί έξω και σε κάθε συναυλία του συνεχίζει να βροντοφωνάζει “hey hey my my Rock n’ Roll will never die” τότε ξέρεις οτι το Rock n’ Roll είναι ακόμα σε καλά χέρια.