Το νέο album των Foals είναι σαν τις ταινίες που προτείνονται για όσκαρ, αλλά στην ουσία δεν κάνουν καμία απολύτως εντύπωση. Μετά το εξαιρετικό “Holy Fire” και το αξεπέραστο -κατά πολλούς- math rock ντεμπούτο τους “Antidotes”, το “What Went Down” ήρθε απλά για να κάνει φιγούρα. Ή απλά για να ικανοποιήσει δισκογραφικά συμβόλαια.
Χωρίς να έχουν αφήσει πίσω τους τις ζόρικες μπασογραμμές, τα εξαιρετικά τύμπανα και τα ανυποψίαστα μεγαλειώδη σχεδόν stoner rock αισθητικής ξεσπάσματα, η μπάντα από την Οξφόρδη αναλώνεται σε μιας φεστιβαλικής indie rock λογική η οποία ναι μεν μας κάνει ως μια radio friendly απόλαυση, αλλά δεν έχει την στόφα ουσίας που χρειάζεται για να κρατηθεί στη ζωή. Σίγουρα για κάποιον που δεν είχε ιδιαίτερες επαφές με την μουσική των Foals, θα βρει αυτή τη κυκλοφορία κάτι παραπάνω από συμπαθητική αφού ουσιαστικά οι συνθέσεις τους πλέον τείνουν στις απλουστευμένες pop δομές όπως αυτές των Coldplay. Και σίγουρα δε χρειαζόμαστε κι άλλους Coldplay.
Με καμία όρεξη για περιπέτεια λοιπόν, η παρέα του Yannis Philippakis ξεκλέβει ότι μπορεί από την συνταγή του “Holy Fire” με σκοπό να την μετατρέψει σε χρυσάφι, πράγμα που εμπορικά μάλλον θα το κάνει, χωρίς σε καμία περίπτωση να ξεπερνάει τον προκάτοχο του. Ενώ το εναρκτήριο ομώνυμο track -και πρώτο single- έχει την τάση να γίνει instant classic, από κει και έπειτα, με εξαίρεση το τελευταίο εξαιρετικής έμπνευσης “A Knife In The Ocean” και μερικές καλές στιγμές, το σύνολο της κυκλοφορίας ανακυκλώνει χαζολογώντας τις βασικές κουπλέ – ρεφρέν καλολουστραρισμένου indie τεχνικές.
“Now that we’re older/The future is colder,” τραγουδάνε στο προαναφερθέν A Knife In The Ocean και ας ελπίσουμε πως δεν απευθύνεται στον καλλιτεχνικό τους οίστρο, γιατί παρά την αστοχία αυτού του LP -σχετικά φυσικά με την έως τώρα πορεία τους- οι Foals είναι μια από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω.