Πρόσφατα ανακάλυψα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ελληνικό experimental occult black metal σχήμα με το όνομα “Y”. Αν κατάλαβα σωστά αποτελείται και από ένα άτομο του οποίου το όνομα δεν γίνεται γνωστό παρά μόνο ως Υ. Ο ίδιος κυκλοφόρησε πρόσφατα μόνος του την δουλειά του η οποία τιτλοφορείται “De Occulta Philosophia”.
Ο δίσκος ξεκινάει με κάποιου είδους “ηλεκτρικές δονήσεις” και σε ένα έντονο ambient κλίμα το οποίο κλίνει πιο πολύ απλά σε έναν προλογικό, μελωδικό, “θόρυβο”. Μετά το μακρόσυρτο αυτό κομμάτι του δίσκου δημιουργείται μια ψυχεδελική δίνη ήχων η οποία δίνει την θέση της σε ένα κομμάτι το οποίο εμπλουτίζεται εντόνως από ακατέργαστα και γρήγορα riffs και ένα σωστά “κρυμμένο” μεν αλλά τελείως άτονο δε μέτρο μπάσου. Όσο περνούσαν τα λεπτά τόσο πιο πολύ διχαζόμουν. Οι μελωδίες θυμίζουν dada-ιστικό ποιήμα και τα φωνητικά δρασκελίζουν από είδος σε είδος μέχρι που σε κάποιο λεπτό στην αρχή ηχούν κραυγές α λα Death SS (?).
Όσο προχωρούν τα λεπτά τόσο πιο πολύ σκέφτομαι ότι η μουσική θα μπορούσε να είναι ένα μείγμα δουλειάς κάποιου Νορβηγού μουσικού με διαταραχή προσωπικότητας και του Rozz Williams από τους Christian Death. Ενώ υπάρχει αρκετή επανάληψη και δεν ξέρω αν αυτό που ακούω μπορεί να χαρακτηριστεί κάπως συγκεκριμένα, ενώ μέχρι στιγμής δεν έχω εντοπίσει κάτι – πέρα από την μουσική παράνοια – που να με τραβά, συνεχίζω ν’ ακούω το album με ενδιαφέρον. Το concept φθάνει πολύ κοντά σε demo της δεκαετίας του 1990 και κλίνει πια προς depressive black metal με μια avant garde πινελιά. Ξαφνικά τα φωνητικά γίνονται καθαρά και με εκπλήσσουν. Αν κανείς έβγαζε τελείως το κομμάτι της κιθάρας από πίσω ή το άφηνε χωρίς να διακόπτει τις συνεχόμενες νότες ειλικρινά θα μου θύμιζε μελωδικό μονόλογο επηρεασμένο ίσως από αυτούς του Quorthon… Μάλλον…
Αυτό που δεν σκέφτηκα από την αρχή ήταν το γεγονός ότι ο Y έκανε τη δουλειά αυτή εξ’ ολοκλήρου μόνος του. Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης, πέρα από αυτό που αναφέρθηκε πριν και το ότι η παραγωγή είναι αρκετά καλή, για όσους ήδη έχουν καταλάβει ο Y αναφέρεται στα βιβλία του Κορνηλίου Αγρίππα, “De Occulta Philosophia” και προφανώς ο ίδιος έχει μεταφέρει πολλά “αντικείμενα” του βιβλίου στο album του πέρα από τον τίτλο.
Μετά από μια ιδιαίτερη παύση το κλίμα “αγριεύει” και πια κινείται σε πιο raw black metal ηχοτόπια, κάτι που με ευχαρίστησε ιδιαιτέρως. Τα φωνητικά είναι ίσως το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι του δίσκου, καθώς σε κάποιους θα φανούν ιδιαίτερα “άρρωστα” – με την καλή έννοια, και σε κάποιους άλλους ίσως και υπερβολικά.
Προσωπικά μετά από μισή ώρα ακρόασης μπορώ να πω πως ο Y, με ιδιαίτερη προσπάθεια, τελικά με κέρδισε και με το παραπάνω. Νομίζω πως είτε θα πλατειάσω είτε θα επαναληφθώ αν συνεχίσω το σχολιασμό, οπότε το μόνο που έχω να τονίσω είναι ότι ειδικά για τους λάτρεις της black metal μουσικής ο δίσκος είναι πολύ πολύ δυνατός ειδικά από το τριακοστό λεπτό της ακρόασης. Ίσως ο ίδιος ο ακροατής πρέπει πρώτα να καταλάβει τι γίνεται στο μυαλό του Y αλλά και το γεγονός ότι το “De Occulta Philosophia” δεν πρόκειται για έναν occult, black, depressive metal δίσκο αλλά και ένα avant garde μουσικό πόνημα με αρκετή δόση τρέλας και πάθους.