Στη διαμόρφωση μιας βραδιάς διαποτισμένης με το νοσταλγικό ρομαντισμό του παρελθόντος συνέβαλαν οι The Stranglers. Δεν είναι άλλωστε και βραχύχρονη η σταδιοδρομία του συγκροτήματος στον μουσικό χώρο, αφου τα τελευταία σαράντα χρόνια με τον καθιερωμένο πλέον ήχο τους κατόρθωσαν να διαδραματήσουν ένα ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον μουσικό κόσμο, αποτελώντας ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα της αγγλικής punk rock σκηνής αφενός και συνεχώς μετεξελίσσοντας τον ήχο τους αφετέρου, προκειμένου να συγκροτήσουν εν συνεχεία ένα προσωπικό ύφος συνδυάζοντας τις πολυποίκιλες επιρροές τους σ’ένα εξαίσιο μουσικό κράμα, του οποίου η απήχηση έχει παραμείνει ανεξίτηλη στον χρόνο. Απόδειξη της απήχησης του συγκροτήματος στο μουσικό κοινό αποτέλεσε και η περί ου ο λόγος συναυλία, καθώς ο κόσμος που έσπευσε να τους παρακολουθήσει ήταν (ασφυκτικά) πολύς και καλύπτε ένα ευρύτατο ηλικιακό φάσμα.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες εδώ)
Με το ωρολόγιο πρόγραμμα να τηρείται επακριβώς ανέβηκαν στη σηνή πρώτοι οι MOAN. Ο ήχος τους βαδίζει σε μονοπάτια χορευτικά και συνάμα αισθαντικά με έντονο το blues στοιχείο, ενώ η παρουσία της Μαρίας-Όλγας ήταν όπως πάντα άκρως γοητευτική. Το συγκρότημα μας παρουσίασε τις δουλειές του διαμορφώνοντας μια ατμόσφαιρα upbeat ρομαντισμού ενώ αξιοσημείωτο είναι και το δέσιμό τους, αφού τα μέλη της μπάντας συνεργάζονται άψογα. Αξιοπρεπέστατα ανταποκρίθηκαν στον ρόλο τους, δεδομένης της βαρύτητας που η θέση τους επέβαλε, καθώς ο ρόλος του opening act σε τόσο μεγάλες συναυλίες ουκ ολίγες φορές περνάει απαρατήρητος και μετατρέπεται σε διάστημα αναμονής για την εμφάνιση των headliners. Στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δε συνέβη καθώς οι ερμηνείες τους ήταν αν μη τι άλλο αξιομνημόνευτες! Ωστόσο, το set τους θα μπορούσε να διαρκέσει κατά κάτι παραπάνω.
Εν συνεχεία, στη σκηνή ανέβηκαν οι θρυλικοί The Stranglers. Παρά τις αλλαγές στο line-up του συγκροτήματος aka την αντικατάσταση κατά τα τελευταία χρόνια του Paul Roberts από τον Baz Warne καθώς και την απουσία του Jet Black λόγω ζητημάτων υγείας και την αναπλήρωση της θέσης του από τον νεαρό και ταλαντούχο ντράμερ Jim MacAuley όπως επίσης και λαμβάνοντας υπ’όψιν την πολυετή σταδιοδρομία τους στο χώρο της μουσικής, που θα μπορούσε να συνεπάγεται μειωμένη απόδοση, κατόρθωσαν να φέρουν σε πέρας μια συναυλία που σε ανάτρεχε στις περασμένες δεκαετίες της πρωταρχικής δράσης τους. Ωστόσο, η αναδρομή λάμβανε μια μορφή νοσταλγική καθώς τα μέλη έχουν ολοφάνερα μεγαλώσει και ωριμάσει και ο ήχος τους που φάνταζε κάποτε δυναμικός κι επαναστατικός, ακούγεται πλέον πιο γλυκός και ήρεμος δια μέσω του πρίσματος του χρόνου.
Το συγκρότημα καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας διατήρησε ενεργή επικοινωνία με το κοινό. Iδιαίτερα ο Jean-Jacques Burnel και ο Warne δεν έχασαν ευκαιρία αλληλεπίδράσης με τους ακροατές σχολιάζοντας με χιουμοριστική διάθεση ανάμεσα στα κομμάτια και διαμορφώνοντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας. Ως συνήθως εναρκτήριο κομμάτι της συναυλίας αποτέλεσε το ‘Toiler In The Sea’ και σηματοδότησε το ύφος στο οποίο η συναυλία θα εξελισσόταν, προφανώς επρόκειτο περί μιας all time classic Stranglers style συναυλίας, περιλαμβάνοντας τραγούδια -σημεία αναφοράς- στον χώρο της rock μουσικής. Αδιαμφισβήτητα highlights αποτέλεσαν τα “Golden Brown”, “Nice n’ Sleazy”, “Always The Sun” και “Peaches” μεταξύ άλλων, που έκαναν τον χώρο να σείεται, ενώ εκστασιασμένοι πενηντάριδες τραγουδούσαν και χορεύαν παθιασμένα στους ρυθμούς των προαναφερθέντων – απόδειξη του ισχυρού cult following που το συγκρότημα έχει εξασφαλίσει στο πέρας του χρόνου.
Χαρακτηριστικό κατατεθέν του ήχου του συγκροτήματος αποτελούσε ανέκαθεν η περίτεχνη αλληεπίδραση του μπάσου με τα πλήκτρα. Το στοιχείο αυτό είναι που τους διαφοροποιούσε (και συνεχίζει να τους διαφοροποιεί) από τους ομοειδείς. Ένα χαρακτηριστικό που λόγω της πολυετούς συνεργασίας τους και της καλλιτεχνικής χημείας των μελών έχει λάβει μια μορφή ακόμη πιο εκλεπτισμένη κι άριστα συγχρονισμένη. Ωστόσο, είναι λογικό η μουσική διαδικασία να παρακωλύεται ορισμένες φορές από τεχνικά προβλήματα – όπως ακριβώς συνέβη και στην προκειμένη συναυλία – τα οπόια ξεπεράστηκαν με επαγγελματισμό και χιούμορ από μέρος του συγκροτήματος, όπου χαρακτηριστικά ειπώθηκε πως τα τεχνικά προβλήματα απότελούν απόδειξη πως βιώνουμε μια 100% live συναυλία.
Μετά τη λήξη του κύριου set ακολούθησαν δύο encore κατά τα οποία εκτελέστηκαν τα επικά “Walk On By”, “All Day And All Of The Night” και για το τέλος μας άφησαν το “No More Heroes”. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θερμή, ενώ η συναυλία σου άφηνε την αίσθηση μιας γλύκιάς ικανοποίησης. Η συναυλία των Stranglers έδινε στον ακροατή τη δυνατότητα, έστω και για λίγες ώρες να ξεφύγει από τα δεσμά τους παρόντος και να ταξιδέψει μέσω του ήχου τους σε μια εποχή πιο ανέμελη κι αυθόρμητη, παράγοντας που συντέλεσε στην διεκπεραίωση μιας ιδιαίτερα απολαυστικής κι αξιομνημόνευτης live εμπειρίας…