Κι εκεί που ανακαλύπτεις μια μπάντα από τον τελευταίο της δίσκο και, με αγωνία βάζεις να ακούσεις τα παλιότερα, συγκρίνοντάς τα με το τώρα, κοιτάζεις το μανιασμένο πολύμπριζο και αναρωτιέσαι: “Εγώ τη μπριζόλα μου την παράγγειλα ωμή! Γιατί μου την φέρανε καλοψημένη και καλογυαλισμένη;”
“The Children of the Night”, τιτλοφορείται, λοιπόν, ο τρίτος κατά σειρά δίσκος των Σουηδών “somethinglikemetal-ers”. Ιστοριούλες για τον Δράκουλα, σε μία δική τους, πιο περίτεχνη εκδοχή (βλ. Twilight trilogy).
Όμορφες μελωδιούλες, με λίγο σκοταδισμό και gothic στην ατμόσφαιρα, λίγο Maiden δισολίες, γιατί το έκαναν και οι Cradle of Filth και έπιασε, και όλα, πάντα, σε black metal συχνότητες, μη μας πουν και HIM (σ.σ.: πολύ τους αναφέρω αυτούς τελευταία, έχουν επηρεάσει πολύ λαό, άθελά τους).
Και για να μην μακρηγορώ, τα πράγματα είναι απλά. Τα τέσσερα πρώτα κομμάτια του δίσκου είναι φανταστικά, όπως και τα φωνητικά του κυρίου Johannes Andersson, σε ολόκληρο τον δίσκο! Αυτά με ώθησαν στο να ακούσω τα φανταστικά “The Horror” (2009) και “The Formules of Death” (2013), τα οποία είναι μία μίξη Old Man’s Child, Dark Funeral και Satyricon και συνεπώς, σε αντίθεση με το “The Children of the Night”, είναι black!
Ο υπόλοιπος δίσκος, κατακλυσμένος από μία δήθεν Tim Burton-ική ατμόσφαιρα, με λίγα επιτηδευμένα στοιχεία από παλιούς Sisters of Mercy και Fields of the Nephilim, μπορώ, με σιγουριά να πω, ότι αποτελεί ένα από τα πιο αδιάφορα πράγματα που έχουν ακούσει τα αυτιά μου τον τελευταίο πολύ καιρό!