Με μεγάλη προσμονή για την εμφάνιση τους στην Αθήνα, υπό τη διοργάνωση της Playfalse, το βράδυ της Παρασκευής βρεθήκαμε στο Fuzz για να απολαύσουμε την εμφάνιση των αποκαλυπτικών Behemoth αλλά και την εμφάνιση των support acts που συνοδεύουν το συγκρότημα στην τωρινή τους περιοδεία. Το αποτέλεσμα; Άψογο!
Ανταπόκριση: Ειρήνη Κοντογιάννη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Μόλις άνοιξαν οι πόρτες και μπήκαμε μέσα στο Fuzz στην σκηνή βρίσκονταν ήδη οι Thaw. Λες και διακόψαμε μια πρόβα, ή μια τελετή μπορείς να πεις, φορώντας τις κουκούλες τους και χαμένοι στην ατμόσφαιρα των ήχων τους, έδιναν την εντύπωση μιας μυστικής οργάνωσης που καλούσε τα πνεύματα της κολάσεως στη γη. Προσηλωμένοι στους κυρίως doomιαρισμένους ήχους τους και άλλοτε σε πιο ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά διαλείμματα experimental black metal και λίγο ambient αναφορών, δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο ότι υπήρχαν κάμποσα άτομα που τους παρακολουθούσαν, και αντίστοιχα το κοινό έδειχνε να αδιαφορεί ότι υπάρχει μια μπάντα on stage.
Μετά από την συγκρατημένη αυτή αδιαφορία, στη σκηνή ανέβηκαν οι Bolzer, οι οποίοι μάλιστα δεν ήταν τρεις και τέσσερις νοματαίοι, αλλά δύο μόλις άτομα. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας ξυλοκόπος-νταμάρι που σε παρέπεμπε σε Σουηδό-Νορβηγό αγρότη, και ο μαυρομαλλούσσος drummer, οι οποίοι όχι μόνο εντυπωσίασαν για το παίξιμό τους μιας και ήταν δύο μόλις άτομα, αλλά κυρίως για την επίδραση που είχαν στο κοινό. Δυνατοί όπως έπρεπε, ξεσηκωτικοί και με το μικρόφωνο α λά Lemmy Kilmister (άσχετο!) εντυπωσίασαν και έδωσαν μια αξιοσημείωτη performance προτού ανέβουν στη σκηνή οι ισοπεδωτικοί Behemoth.
To σκηνικό είχε στηθεί. Πίσω από τα drums ο Inferno. Δεξιά και αριστερά στήθηκαν οι Orion και Seth. Στο κέντρο ο Nergal έδωσε το έναυσμα με τον γνωστό τρόπο για να ξεκινήσει η ωδή στον Σατανά. Blow Your Trumpets Gabriel και ξεκινάμε. Εκείνη τη στιγμή δεν θες να ζητήσεις τίποτα άλλο από τη ριμάδα τη ζωή. Μόνο αυτό. Αυτό το συναίσθημα, την ατμόσφαιρα και την ευχή να μην τελειώσει ποτέ. Καθηλωτικοί, προσηλωμένοι, άρτια παρουσίαση και ενέργεια, οι Behemoth ξεχύθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του χώρου και μας πήραν και μας στο μαρτυρικό τους ταξίδι. Η συνέχεια επεφύλασσε όλα τα καλούδια: “Ora Pro Nobis Lucifer”, “Messe Noir”, “At The Left Hand Ov God”, Ov Fire and The Void”, “Conquer All”, “Alas, Lord Is Upon Me”, “Slaves Shall Serve”, “Ben Sahar”, “As Above So Below” μεταξύ άλλων και το εκπληκτικό “O Father O Satan O Sun” για το encore, με τους κερασφόρους Behemoth να μας αποτελειώνουν για τα καλά.
Μας λιβάνισαν, μας «διάβασαν», μας τρέλαναν γενικά… αλλά. Υπάρχει κι ένα “αλλά” που δεν ξέρω αν είναι δική μου μόνο εντύπωση –αμφιβάλλω- αλλά η ανταπόκριση του κοινού δεν ήταν αυτή που θα ‘πρεπε να είναι. Δεν είδα τον κακό χαμό να γίνεται και αυτό με πίκρανε. Ένιωσα ότι άξιζε κάτι παραπάνω σε μια τόσο τέλεια performance. Κι έχω την αίσθηση ότι στη Θεσσαλονίκη το κλίμα ήταν καλύτερο. Δηλαδή ακόμα και στο Heavy By The Sea, η ανταπόκριση ήταν καλύτερη από αυτήν στο Fuzz. Φαντάσου! Ένα συγκρότημα όπως αυτό των Behemoth δεν είναι ότι και ότι. Οι μεν στάθηκαν επάξια στις προσδοκίες μας, οι δε όμως;