Ο Dead Gum ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και αν δεν έχεις δεί ξανά one man band είναι δύσκολο να χωνέψεις τον όγκο και το noise που ξεχύνονται από ένα άτομο και μόνο on stage. Όσο για τους Kooba Tercu η προσαρμογή τους στο πολυδιάστατο και καλά δομημένο math, τους καθιστά όντως χαμαιλέοντες του είδους όπως και το εξώφυλλο του δίσκου τους σωστά απεικονίζει.
Ανταπόκριση: Γιάννης Πατρώνας / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Με τον καιρό να επισπεύδει το κλασσικό άραγμα με περιπτερό-μπυρα, και εν αναμονή μιας ξεχωριστής βραδιάς (ε, δε βλέπεις και κάθε Πέμπτη one man band) απο τις 10 παρά κιόλας τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο τους στο Death Disco. Ο Dead Gum, ο πρώτος εκ των δύο στη λίστα της βραδιάς χωρίς χρονοτριβές ανέβηκε on stage για να ξεδιπλώσει το σέτ του, ένα σετ του οποίου η δομή και ο όγκος ήταν άξια θαυμασμού για ένα και μόνο μουσικό. Με πυρήνα τον ήχο, ένα loop station ζευγάρι με ένα digital delay και κάνα δυό πεταλάκια ακόμη αλλά και μια καλοστημένα Fender Jazzmaster αποτέλεσαν τα εργαλεία με τα οποία ο Dead Gum μαγνήτισε τα περισσότερα βλέμματα. Oι συνθέσεις ήταν πολύ καλές βασισμένες στο gear του, το οποίο του επέτρεπε σε πολλά σημεία να χαώνει τον ήχο και να δίνει άλλο χώρο στο μικρό Death Disco. Γενικά το μόνο το οποίο υστερούσε κάπως ήταν η φωνή, που μερικές φορές φάνηκε να χάνεται στον οχετό μινιμαλιστικών εφέ και στο απανωτό κολάζ μουσικών θεμάτων, και άλλες στο σούσουρο του κοινού που καθιστούσε δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς πιο ήπια – εξίσου χαοτικά – σημεία. Παρά ταύτα τα noise ξεσπάσματα επέστρεφαν πάλι για να σπάσουν τα μουρμουρητά και να τραβήξουν την προσοχή, πίσω στο πολυδιάστατο lo fi του Dead Gum.
Έπειτα και μετά ολιγόλεπτου break για το “ξεμούδιασμα” σειρά είχαν οι Kooba Tercu που με το μελετημένο και καλοπαιγμένο math έδωσαν άλλη τροπή στη βραδιά. Mε πολλά μέλη on stage και αρκετά όργανα, και δεδομένου του καλού ήχου που είχανε, ξέφυγαν (και καλώς κατά τη γνώμη μου) πολύ απο τα πλαίσια του math rock. Οι συνθέσεις τους ήταν τέτοιες που κάθε άλλο παρά ακίνητος μπορούσες να σταθείς με έντονους ρυθμούς και όγκο, περνώντας έτσι την αίσθηση ενός πολύ καλοδουλεμένου και δομημένου jam. Εμπλουτισμένο με πολλά στοιχεία alternative sludge και experimental το αποτέλεσμα ήταν ένα πρωτόγνωρο και πολυδιάστατο math που έσκαγε γεμίζοντας όγκο και ένταση τα πάντα μέσα στο Death Disco. Μπορεί κανείς να πει ότι μέτρησε αναρίθμητες επιρροές στους Kooba Tercu και αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Είναι μια μπάντα χαμαιλέοντας όπως και το εξώφυλλο του δίσκου τους πολύ στοχευμένα απεικονίζει, μιας και καταφέρνουν να προσαρμόζονται άψογα σε ότι παίζουν και έτσι να ελίσσονται και να εναλλάσσονται μέσα στις διάφορες πτυχές του rock.
Εν ολίγοις, το βράδυ της Πέμπτης ακούστηκαν πολλά πράγματα και η προσέλευση του κόσμου ήταν σαφώς μεγαλύτερη από την αναμενόμενη γεγονός όμως που υποδηλώνει οτι οι Αθηναίοι πέρα από το stoner, ξέρουν να εκτιμάν και άλλα πράγματα. Πάλι καλά γιατί ένα γεμάτο venue ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε ένα κοινό να προσφέρει στους μουσικούς που ήταν παρόντες.