Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές, που πάνω στο χάος και τη σύγχυση του αφτιού, και συνεπώς του μυαλού, το τελευταίο που αναζητάμε είναι αυτό το κάτι καινούριο, είτε τεχνικά, είτε ως ταμπέλα, είτε από άποψη ατόμων. Είναι αυτές οι στιγμές που αναζητάμε κάτι ήδη δοκιμασμένο, μία σίγουρη συνταγή, η οποία όσο και χιλιοφαγωμένη να είναι, κάθε μπουκιά της είναι για τη γλώσσα μία νέα εμπειρία!
Κάπως έτσι, πιστεύω, θα σκέφτηκε και ο πρώτος άνθρωπος που μάζεψε πέντε βαρεμένους συμπατριώτες του, ή και μη, από ήδη γνωστά συγκροτήματα και επινόησε αυτή την τόσο χαζή και kitsch λέξη για να το περιγράψει. Ακούς εκεί “supergroup”…
Και να, λοιπόν, που αυτά τα soupergroups, ως επί το πλείστων, μόνο βαρετά και ανούσια δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί το συγκεκριμένο παρεάκι από τη Σουηδία, το οποίο αποτελείται από πολύ γνώριμες φάτσες.
Το τι αποτέλεσμα βγάζεις, όταν βάζεις στο ίδιον ίδιο χώρο και τους αφήσεις να δημιουργήσουν χωρίς πίεση και άγχος, βασικά μυαλά των In Flames, The Haunted, KAAMOS και πρώιμων Hammerfall (σ.σ.: μην δω κανέναν να ξινίζει!) το είδαμε στο ντεμπούτο “Scars”, του 2013. Το τι έμελε να επακολουθήσει με το, μόνο EP δεν το λες, “Torture Tactics”, προσωπικά δεν το είχα φανταστεί σε καμία περίπτωση!
Δέκα συνθέσεις σχετικά μικρές σε διάρκεια, γεμάτες απλά, μα γεμάτα νόημα, riffs και ατελείωτο groove! Ναι, θυμίζει λίγο The Haunted, ακόμα λιγότερο In Flames και σχεδόν καθόλου KAAMOS. (σ.σ.: μη ρωτήσει κανείς αν θυμίζει Hammerfall.. ΟΚ, είπαμε..) Παρόλα αυτά, μετά από εκατόν εβδομήντα-δώδεκα ακροάσεις, με το μοναδικό που μπορώ να το παρομοιάσω, με σκοπό να το εκθειάσω και όχι να πω ότι είναι αντιγραφή ή κάτι παρόμοιο, είναι σαν έναν πιο τεχνικό και με περισσότερα riffs δίσκο Hatebreed, ο οποίος ποτέ δεν βγήκε.
Ξεχνώντας, απολύτως συνειδητά, την περίπτωση ανάλυσης κομμάτι προς κομμάτι, ο δίσκος πρόκειται από την αρχή μέχρι το τέλος, για έναν αριστουργηματικό πόλεμο!
Καλές και ΠΟΛΛΕΣ ακροάσεις, λοιπόν. Μην το τσιγκουνευτείτε, ούτε μισή ώρα δεν κρατάει!