Κατευθυνόμενη προς την πόρτα του Κυττάρου δεν ήξερα τι να περιμένω από την τελευταία μέρα του Wreck Athens Festival, ένα festival το οποίο για ένα 3ημερο φιλοξένησε πολλές και διαφορετικές μπάντες της εγχώριας metal μουσικής σκηνής. Στο live της Κυριακής πάντως, αυτό που έβγαζε μάτι ήταν η ποικιλομορφία στο line up, καθώς φαινομενικά αταίριαστα συγκροτήματα θα μοιράζονταν τη σκηνή προξενώντας εκ των προτέρων ένα αίσθημα ενδιαφέροντος και περιέργειας για το αποτέλεσμα.
Ανταπόκριση: Eιρήνη Κοντογιάννη / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Λόγω καθυστέρησης στην πόρτα του Κυττάρου, δεν είχα την δυνατότητα να ακούσω από την αρχή τους Erase. H αλήθεια είναι ότι δεν ήταν στο χέρι μου και είναι κρίμα γιατί πρόκειται για ένα συγκρότημα με προσωπικότητα. Λες κι έχουν βγει από μια άλλη δεκαετία, δίνουν μια τίμια και φρέσκια –παραδόξως- αίσθηση, με μια αναφορά στο παλιό κλασικό heavy metal, που σε παραπέμπει σε Judas Priest-ικές εποχές.
Οι Masquera Di Ferro είχαν μια πιο low profile μελωδική προσέγγιση να μας παρουσιάσουν στη σκηνή του Κυττάρου. Λίγο κλασικό metal, λίγα solαρίσματα από τους κιθαρίστες, ωραία χροιά στα φωνητικά. Κάπου κάπου όμως θεωρώ πως υπήρχε μια έλλειψη ζωντάνιας, όχι όμως από τη μπάντα στο σύνολό της. Είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα την πρόβα και όχι την κύρια performance. Σε αυτήν την περίπτωση περισσότερα live και περισσότερη αυτοπεποίθηση θα έδιναν ένα σημαντικό προβάδισμα στην μπάντα.
Όργωσαν την σκηνή ολόκληρη οι Illusory, καθώς με τις pure-heavy-metal μουσικές τους, ξεκούνησαν το κοινό και έδωσαν μια παθιασμένη performance, χαρίζοντας όμορφες στιγμές στους πιστούς φίλους και fans. Εντυπωσιακά τα φωνητικά, εντυπωσιακή η όρεξη και κιθαριστών και μπασίστα, και πέρα για πέρα απολαυστικός ο drummer που έκανε δικό του παιχνίδι. Η πώρωση κάθε μέλους ήταν μεταδοτική, και αν μη τι άλλο προσέφερε έναν ευχάριστο τόνο στη βραδιά.
Μόλις ανέβηκαν οι Null ‘O’ zero ένα πράγμα έγινε ξεκάθαρο από το πρώτο λεπτό: τι φωνητικά είναι αυτά, ρε παιδιά; Με αναφορές στο κλασικό heavy metal και γυρίσματα στα φωνητικά που σε παραπέμπουν σε thrash καταστάσεις, το αποτέλεσμα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Εκείνο όμως που δεν είχε ενδιαφέρον είναι ότι γρήγορα η εντυπωσιακή ενέργεια της μπάντας, άρχισε να κουράζει, και μάλιστα πολύ. Χτυπάγανε κόκκινο τα ντεσιμπέλ. Βάλε drums, βάλε κιθάρες, βάλε φωνητικά, όλα. Πράγματι, η διάθεση, η ερμηνεία, τα κομμάτια ήταν όλα εκεί, σωστά και όμορφα, αλλά όμως όταν σερβίρεις το κυρίως πιάτο από το πρώτο λεπτό, και συνεχίζεις να σερβίρεις τα γουρουνόπουλα και τα σουβλάκια, κάνε μια παύση και δώσε και καμιά σαλάτα ντε να πάει κάτω το φαγί!
Οι New World Disorder ανέβηκαν πάνω στη σκηνή, και είχε έρθει η στιγμή να ξεβουλώσουν τα αυτιά μου και να απολαύσω τα κομμάτια από το νέο EP τους, “Prometheus” που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Παντελώς διαφορετικοί από τα προηγούμενα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο festival, δεν είχαν καμία θέση να βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν, όμως ακριβώς επειδή εμφανίστηκαν στο συγκεκριμένο festival έκαναν τη διαφορά. Παίζοντας με πάθος αλλά και με τεχνική ακρίβεια, μας έδωσαν μια ποικιλία από τη συλλογή των τραγουδιών τους, από το τελευταίο EP τους, αλλά κάνοντας και μια βόλτα από τα παλιά, με αναφορές στο “Wreckquiem”, προσφέροντας μια πολύ φρέσκια παρουσίαση. Ειδικά, με τις παρεμβολές των covers τις οποίες και βρήκα εξαιρετικές, όχι μόνο γιατί ανήκουν στα ακούσματα μου, αλλά επειδή η απόδοσή τους ήταν πολύ καλή. Πρώτο cover, το “Boneyards” από τους αγαπημένους Parkway Drive, οι οποίοι έχουν παίξει προφανώς καθοριστικό ρόλο στο συνθετικό κομμάτι της μπάντα. Επόμενο cover το “Confined” από As I Lay Dying, που με εξέπληξε για κάποιο λόγο, ενώ για τέλος επεφύλαξαν μια έκπληξη, που δεν ήταν άλλη από μια κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους εκτέλεση του θρυλικού CFH των Pantera. Στο μεταξύ, φρόντισαν να μας ενημερώσουν πως ετοιμάζουν την κυκλοφορία του πρώτου τους full length album, το οποίο θα είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει, τον επόμενο χρόνο.
Πάνω απ’ όλα όμως, φαινόταν ότι περνούσαν καλά, και με μια αξιοπρεπή στάση τόσο απέναντι στο εναπομείναν κοινό, όσο και στους διοργανωτές του festival, στις παλιές καραβάνες, που μπορεί να μην είναι του είδους, ωστόσο, χαίρονταν που βλέπανε πιτσιρικάδες να κοπανιούνται και να γουστάρουν, φέρνοντας στη θύμηση τους -λέω εγώ- κάτι από τα παλιά, από δικά τους κoπανήματα στο Ρόδον και την αλητεία και την μεγαλοκαρδία που προσφέρει απλόχερα η metal μουσική.
Υ.Γ. Είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους που στηρίζουν την προσπάθεια των φίλων τους και μοιράζονται την πώρωση και το πάθος γι΄αυτό που κάνουν, είτε πρόκειται για ένα live με 100 άτομα είτε για ένα live με 10 άτομα. Από τον heavy metalά κυριούλη που μπήκε πρώτη μούρη κάνοντας air-guitar φιγούρες και ατελείωτο headbanging καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Illusory, στους δύο Γερμανούς κυρίους που είχαν έρθει Ελλάδα και παρευρέθηκαν σε αυτό το festival γεμάτοι χαμόγελα και διάθεση για μπύρες, μέχρι και τον πιτσιρικά που έκανε μόνος του κυριολεκτικά παιχνίδι στα ακούσματα των φίλων του (New World Disorder), είτε ανεβαίνοντας πάνω στη σκηνή τραγουδώντας μερικούς από τους στίχους του τραγουδιού, είτε moshάροντας ανελέητα, ανάμεσα στο εναπομείναν κοινό.