Bροχή και ύποπτα στενάκια βγαλμένα από κινηματογραφική ταινία θα μας οδηγούσαν χθες το βράδυ στο Ρομάντσο για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση του δίσκου των One Leg Mary. Βρώμικη δουλειά αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει!
Ανταπόκριση: Γιώργος Τζώρτζης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη και έτσι στην έναρξη της βραδιάς με τους we.own.the.sky επί σκηνής, το μαγαζί ήταν ήδη πίτα! Ο ήχος της μπάντας κυμαίνεται μεταξύ post metal και post rock έχοντας βέβαια πολλά τεχνικά σημεία. Στην αρχή του set τους, υπήρχε ένα προβληματάκι στον ήχο αλλά ευτυχώς διορθώθηκε γρήγορα. Πολύ τίμια μπάντα με ωραίες ιδέες, ωραία κοψίματα και δυνατά ξεσπάσματα με το delay να βαράει υπερωρίες και να δημιουργεί μία ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Η μοναδική παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι αν θέλουν να συνεχίσουν τα τεχνικά σημεία στα κομμάτια τους θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο κάποια μέλη της μπάντας ώστε το αποτέλεσμα να είναι απολαυστικότερο.
Γύρω στις 23:00 έκαναν την εμφάνιση τους οι One Leg Mary. Είχα ακούσει το δίσκο τους αρκετές φορές και είχα εντυπωσιαστεί αλλά είχα μεγάλη περιέργεια να δώ πώς θα είναι και live. Ξεκίνησαν πολύ δυναμικά και από το πρώτο κομμάτι μπορούσε κανείς να καταλάβει το πόσο καλά προβαρισμένοι και δεμένοι είναι μεταξύ τους. Post hardcore και math πλαισιωμένο από στοιχεία post rock και post metal με κιθαριστικά riffs να έρχονται κατά πάνω σου το ένα μετά το άλλο. Ανάποδα μετρήματα τόσο καλά εκτελεσμένα που νόμιζες ότι έχεις να κάνεις με ένα πολύ καλά προγραμματισμένο μηχάνημα. Ο drummer πραγματικά άψογος, στακάτος και χωρίς να χάνει μέτρημα, μπάσο που δεν ήταν απλά συνοδευτικό, δύο κιθάρες που οργίαζαν και όγκος, πολύς όγκος! Ο κόσμος πραγματικά φάνηκε να το απολαμβάνει και το έδειξε με το κοπάνημα του αλλά και με το ζέστο του χειροκρότημα. Εκτός από κομμάτια μέσα από το “I, a Seawolf, a Madman” στο τέλος της βραδιάς μας έπαιξαν και ένα καινούργιο κομμάτι αρκετά δυνατό με punk μαγκιά.
Βγαίνοντας έξω από το μαγαζί, άναψα ένα τσιγάρο, τράβηξα μια γερή ρουφηξιά και κοίταξα τους ενθουσιασμένους πιτσιρικάδες που έβγαιναν και σιγά σιγά χάνονταν στα σκοτεινά στενά της Ομόνοιας. Στο μυαλό μου ΄ρθε το “Hunger” των One Leg Mary. Η πιτσιρικαρία πεινάει και διψάει για νέες μουσικές και έτσι θα ‘ναι πάντα και παντού!