Τρεις το μεσημέρι, πρέπει να ήταν η ώρα, όταν ψήφισα ένα πιάτο μουσακά και έπαιρνα το δρόμο μου προς τα Εξάρχεια, με σκοπό να φάω καμιά καλοψημένη ψήφο. Ανακατεύοντας την ανανεωμένη μου εμ-πι-θ(ρ)ήκη και αποτυγχάνοντας παταγωδώς να βρω κάτι το οποίο θα επιφέρει ηρεμία και χαλάρωση στα ταλαιπωρημένα μου αυτιά, το συγκεκριμένο, ηλιόλουστο, Κυριακάτικο μεσημέρι, επιχείρησα μία πρώτη ακρόαση του High Gain Devil Rockers, εν κινήσει.
Αποτέλεσμα; Από τα είκοσι, κιόλας, πρώτα δευτερόλεπτα η ένταση είχε εξυψωθεί στο “Πότε με χτύπησε τρακτέρ και δεν πήρα χαμπάρι;”, με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο booklet, προσπαθώντας, κλεφτά, να αποσπάσω κάναν στίχο.
Εννέα ολοκαίνουργιες συνθέσεις, από τους Black Hat Bones, οι οποίες συνθέτουν το ντεμπούτο album τους, δείχνοντας ξεκάθαρα πως με το πέρασμα των χρόνων, οι συγκεκριμένοι κύριοι αποκτούν προσωπικότητα και ύφος, ολοκληρωτικά δικό τους. Επιρροές σαφώς και υπάρχουν. Κάτι λίγο το Seattle, κάτι λίγο το punk, κάτι οι Hellacopters και το rock ’n’ roll γενικότερα, μία τζούρα stoner (λιγότερο από ότι περίμενα, είναι η αλήθεια) δεμένα άρτια μουσικά, υπό καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες και με μία κουταλιά baking powder στην αφάνταστα καλή, για τα ελληνικά δεδομένα, παραγωγή, έδεσε το γλυκό.
Από τα rock ’n’ roll “High Gain Devil Rockers”, “Crutch”, “Love Is A Dog From Hell” (από “Transparent Lilies”; Όχι, ε;), “Maneater”, “Prophet King” και “Yeah”, μέχρι το ακατάπαυστο groove των “Point Six” και “Kronos”, και το φανταστικό mid tempo του “Bleed In Face”, χωρίς να έχω βρει το παραμικρό ψεγάδι, μπορώ με σιγουριά να πω, ότι το “High Gain Devil Rockers”, κατατάσσεται ήδη μέσα στις αγαπημένες μου κυκλοφορίες του 2015.