Όταν μας ενημέρωσαν για τα live του μήνα κι εγώ έτρεξα να προλάβω να καπαρώσω ετούτο εδώ, η αντίδραση του αρχισυντάκτη μας, Άρη, ήταν κάτι σε “Αντωνίου μόνο εσύ θα είχες ζητήσει αυτό το live”. Δικαίως τελικά γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα που έχω πάει τον τελευταίο καιρό.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη + Ντορίνα Τζώγιου
Με τις αναμενόμενες πλέον μικρές χρονικές καθυστερήσεις και τον κόσμο να έχει γεμίσει το μαγαζί ανέβηκαν (και στριμώχτηκαν) στη σκηνή οι Sonata Antartika. Η μπάντα που ξεκίνησε κάνοντας μεταλοδιασκευές σε κομμάτια πλέον έχει αποκτήσει το δικό της κοινό που τραγουδάει τους στίχους τους, ανάβει αναπτήρες στα κομμάτια τους και ζητάει ολοένα και περισσότερο Wartooth. Κατά τη διάρκεια του set των Sonata Antartika κυριαρχούσε ένα συναίσθημα στο χώρο: ΣΤ’ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΛΑ!! Τεχνικά προβλήματα, τεχνικά προβλήματα και λίγα ακόμα τεχνικά προβλήματα όχι απλά δεν επηρέασαν την αποδοσή τους αλλά τα έβαλαν στη φάση τους και τα έκαναν μέρος της εμφάνισης τους. Κιθάρες που δεν ακούγονταν, καλώδια που δεν έκαναν επαφή κλπ, οδήγησαν σε διαλείμματα στα οποία μάθαμε γα το τι κάνει η μπάντα στις πρόβες, πόσο κακά αστεία λέει ο Μόας (τύμπανα) και ακούσαμε και κάτι δευτερόλεπτα από Tοοl. Το κοινό έδειχνε να το καταδιασκεδάζει και όλοι μαζί αγκαλιαστήκαμε για το κλείσιμο του set τους το οποίο ήρθε με μια εξαιρετική διασκευή στο “Wind Of Change” των Scorpions με το ίσως χειρότερο φλάουτο στην ιστορία της μουσικής και με το στίχο “Μόνο Θρας ρε Νιάμου” να ακούγεται από όλη μαζί την μπάντα ενωμένη με μια φωνή με τον κόσμο.
Είχε έρθει η ώρα για μία από τις μπάντες που μαζί με κάποιες ακόμα είχαν στοιχειώσει την εφηβική μου ηλικία, τους Αnorimoi. Τραμπάκουλας, Νεκροπεθαμένος, Ταφοπλάκιουμ, Σατρηγιάννης, Μπόκολης και φυσικά Count Vargsteiner ανέβηκαν (και στριμώχτηκαν κι άλλο) και μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό ξεκίνησαν το set τους. Ο κόσμός από κάτω σε κατάσταση αμόκ και όλοι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα μούτρα τους. Αγκαλιές, αναμμένοι αναπτήρες (πάλι, ναι), χωρωδία στους στίχους, αποθέωση στον Κόμη σε κάθε εμφάνισή του και moshpit στην ακουστική έκδοση της “Καριόλας” ήταν τα στοιχεία που συνέθεταν το εν λόγω live. Η μπάντα από την άλλη με εξαιρετική διάθεση, μπορεί να μην παίζει σχεδόν τίποτα πλέον από τα “Kings Of Feta” και “Into Floroi Ride”, αλλά μάλλον αυτό μόνο εμένα νοιάζει. Τραμπάκουλας και Ταφοπλάκιουμ έδωσαν ένα ρεσιταλ ερμηνείας με μια all-time-classic σκηνή από την ταινία “Φυλακές Ανηλίκων” για να ακολουθήσει ενα medley The Loutsa Project (ΝΑΙ! ΕΙΠΑ MEDLEY LOUTSA PROJECT!) που με έκανε σχεδόν να δακρύσω από την cult-ίλα της στιγμής. Όλοι αγκαλιά τραγουδήσαμε την ακουστική έκδοση του “Πρώτου Ραντεβού” και το ανανεώσαμε για την επόμενη φορά.
Άλλο ένα unplugged experience στέφθηκε με επιτυχία και όπως είθισται: Και εις άλλα με υγεία!
Υ.Γ.: Τον λόγο που υπήρχαν 15χρονα κορίτσια στο κοινό με μπλούζες ANORIMOI και ήξεραν κάθε στίχο της μπάντας, σας διαβεβαιώ ότι ούτε η ίδια η μπάντα γνωρίζει.