Metal Guesthouse Vol.2 και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του An Club, άκουσα τις πρώτες νότες των Friend of Gods -οι οποίοι μόλις είχαν βγει στη σκηνή- κι ένιωσα σαν να με χτύπησε φορτηγό μεγατόνων! Φτάνοντας μπροστά από τη σκηνή, αυτό που με περίμενε, ήταν τρεις τύποι γεμάτοι υπερένταση. Το είδος της μουσικής, θα το κατέτασσα μεταξύ “δεν ξέρω τι παίζω” και “παίζω τα πάντα”. Αυτό που τους αναγνώρισα, από την πρώτη στιγμή, ήταν η δυναμική σκηνική παρουσία του τραγουδιστή, ο πολύ καλός μπασίστας και ένας από τους πιο καλούς drummers που έχω δει live, τα τελευταία πολλά χρόνια! Μέσα στο μισάωρο set τους, ακούσαμε από funk, garage και punk, μέχρι S.O.A.D.-ικό nu-metal και μικρά grind περάσματα! Μία σπασμένη χορδή, πριν το τελευταίο κομμάτι, στάθηκε ως αφορμή για ένα drum&bass jam, το οποίο μόνο καταπληκτικό μπορώ να το χαρακτηρίσω. Από της λίγες φορές, όπου μία μπάντα κατάφερε να μετατρέψει τα συναίσθημα μίσους, που μου προκάλεσαν τα πρώτα δέκα λεπτά, σε θαυμασμό και αναζήτηση για το πότε είναι η επόμενή τους εμφάνιση.
Blame Kandinsky. “Ακουστά, ναι! Αλλά ποιοι είναι;”, αναρωτιόμουν. Δεμένη μπάντα, γεμάτη ενέργεια και νεύρο! Απόλυτη σύγκρουση με το μουσικό μου γούστο, μιας και τόση ποσότητα mathcore είναι πολλή για τα αυτιά μου. Πιέζοντας τον εαυτό μου να κρίνω αντικειμενικά, λοιπόν, μπορώ να παραδεχτώ ότι δεν κούρασαν ούτε λεπτό και ακόμα και ως μη fan, πέρασα αρκετά καλά. Τρίζουν τα κόκαλα του Kandinsky (με την καλή φυσικά έννοια)!
Συνέχεια με Furor και ναι, λοιπόν, έχω καταντήσει μία άξεστη groupie της συγκεκριμένης μπάντας και δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό! Τους συγκεκριμένους κύριους, τους παρακολουθώ, δισκογραφικά και συναυλιακά, τα τελευταία έξι χρόνια. Η άνοδος, η πρόοδος και η ποιότητα σε αυτό που κάνουν είναι κάτι το, σχετικά, πρωτοφανές για τα ελληνικά, underground, δεδομένα. Μέσα σε, σχεδόν, σαράντα λεπτά, σε ένα κλασικό Furor πάρτι, μεταξύ άλλων, “χορέψαμε” υπό τους ήχους των “Blind Faith Revolver”, “Nothing For You”, “Stinkhole Loaded”, “Aphorism” και “Same.In.Sane.”. Όπως μας αποκάλυψαν, μέσα στο 2015, θα αναμένουμε τη νέα τους κυκλοφορία, από την οποία έπαιξαν ένα, πολλά υποσχόμενο, κομμάτι. Αξιοσημείωτη, είναι η στιγμή η οποία ο Κώστας, o τραγουδιστής των The Darkstar, ανέβηκε στη σκηνή για να ακουστεί το “Bullethoughts To Chaos”, στο οποίο συμμετέχει και στην studio version. Και λέω εγώ, τώρα. Όλα καλά κι ωραία. Το υπέρ-έπος “Abstract Skin Of Shade”, πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να το ξανά ακούσουμε, κύριοι Furor; Ε;
Για πολλούς, διάφορους και όχι άξιους αναφοράς λόγους, γνωρίζω, σαν όνομα, τους The Darkstar, σχεδόν όσα χρόνια μετράει ενεργή. Οι συγκυρίες, από την άλλη, τα έχουν φέρει έτσι, ώστε δεν έχω καταφέρει ποτέ να τους δω live. Και έμελε αυτή, να είναι η παρθενική μου φορά. Τα λόγια είναι περιττά! Ενέργεια, χορός, πάρτι, ριφάρες! Δυστυχώς για μένα, το μοναδικό κομμάτι που αναγνώρισα, είναι και το μοναδικό τους video clip, “This Is Not Love”. Προς όσους δεν γνωρίζετε τι εστί The Darkstar και ζούσατε στην άγνοια, όπως εγώ, σπεύσατε προς μόρφωση!
Είναι trendy ή είναι hooligans; Μιμούνται ή αντιγράφουν; Ημισκούμπρια ή Τσοπάνα Rave; Τίποτα απ’ όλα αυτά! Είναι οι Trendy HooliGuns και μετά από επτά μήνες πλήρης αποχής από τα συναυλιακά τεκταινόμενα, όπως οι ίδιοι μας ενημέρωσαν, με δύο μόνο πρόβες, πριν το συγκεκριμένο live, και χωρίς να έχουν κάνει soundcheck, μιας ο Φοιβάρας (drummer) τους έκανε νερά και βαριότανε να έρθει γιατί έτρωγε δίπιτα με μπρόκολο (η φαντασία μου οργίασε, δεν έχω ιδέα τη συνέβη και δεν ήταν παρόν) βγήκαν και κατεδάφισαν το An. Με αβυσσαλέο groove, πολύ καλή σκηνική παρουσία, άπλετό χιούμορ, το οποίο άλλωστε και τους χαρακτηρίζει, και μία φωνή η οποία δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να βγει από άνθρωπο, τόσο πετυχημένη, σε live, κατεδάφισαν το An και δεν μας άφησαν άντερο! Ανάμεσα σε πολλά άλλα επιμορφωτικά σχόλια, φώναζαν “Ouala ouala”, για να μας πείσουν ότι η “Καγκουριά” του “Δεν Ταιριάζετε”, τελικά “Κάνει Καλό” στους μπάτσους, οι οποίοι “[Οι μπάτσοι] είναι καλά παιδιά.”. Ηighlight η καταιγιστική διασκευή στο “Άντε σπάσε ρε μ@λάκα”, η οποία είναι πάντα ευπρόσδεκτη!