Από τη Σουηδία με αγάπη μας έρχονται οι Snailking με τον δεύτερο τους δίσκο, 2 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “Samsara”.
“Storm” λοιπόν, η δεύτερη τους δουλεία και το τελετουργικό ξεκινάει με το κομμάτι “To Wander”, μια εντεκάλεπτη σύνθεση και η πρώτη αίσθηση ακούγοντας το μπάσο που έρπετε στα έγκατα είναι ότι θα ακούσεις μεγάλα πράγματα σε αυτό τον δίσκο, που δυστυχώς δεν έρχονται. Και δεν έρχονται γιατί ενώ όλα είναι όπως πρέπει να είναι, ο δίσκος χωλαίνει στον τομέα των καθαρών φωνητικών, τα οποία είναι άχρωμα και δεν δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις του δίσκου. Τα brutal μέρη των φωνητικών είναι ασφαλώς καλύτερα και δίνουν μια άλλη αύρα όταν και όπου χρησιμοποιούνται από τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Pontus Ottosson.
Αν εξαιρέσουμε τον τομέα των φωνητικών, ο δίσκος στέκεται σε αξιοπρεπή επίπεδα στον χώρο του doom metal. Oι δαιδαλώδεις συνθέσεις των Snailking βρίσκουν στόχο και σε αφήνουν να ψάχνεσαι να καταλάβεις τι σε χτύπησε! Το μπάσο οργώνει σε χαμηλές συχνότητες κάνωντας τα πάντα να τρίζουν αν κάνεις το “λάθος” και αυξήσεις την ένταση. Οι Snailking δημιουργούν ένα doom metal ψυχεδελικό χαρμάνι, που ναι μεν έχουμε ακούσει και από άλλους, αλλά και ετούτοι οι Σουηδοί το πάνε μια χαρά!
Το “Premonition” έχει ένα από τα πιο άρρωστα riff που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, το “Slithering” βγάζει μια σαπίλα και ένα μηδενισμό που δύσκολα του αντιστέκεσαι ώστε να μη γίνεις υποχείριο του. Στα 16:57 λεπτά που απλώνεται σαν το σκοτάδι το “Requiem”, νοιώθεις λίγο άβολα καθώς δημιουργείται μια ατμόσφαιρα υπέρ του δέοντος ανατριχιαστική. Αχ, αυτό το μπάσο και σε αυτό το κομμάτι κάνει θαύματα μιας και επάνω χτίζεται όλη η σύνθεση, πραγματικά ένα μεγάλο κομμάτι και αυτό όχι λόγω της διάρκειας του, φωνητικά από την κόλαση και τύμπανα θεριακλίδικα!
Το κλείσιμο του δίσκου έρχεται με τη σύνθεση “Void” που ξεκινάει με μια ξεχαρβαλωμένη ακουστική κιθάρα μέχρι το σημείο που μπαίνουν τα τύμπανα και το μπάσο και αρχίζεις να χάνεσαι στο ρυθμό. Το repeat είναι η μόνη σκέψη μόλις τελειώσει ο δίσκος, μιας και ο εθισμός που προκαλεί είναι τέτοιος που αυτόματα το χέρι πηγαίνει προς τα εκεί.
Έτσι πρέπει να παίζεται το doom, βαριά και σάπια όπως ακριβώς το κάνουν οι Snailking στο “Storm”.