Όταν βγάζουν οι Colour Haze καινούργιο δίσκο κάτι με πιάνει, δεν ξέρω πως μπορώ να το περιγράψω, αλλά ενώ ξέρω πως ο δίσκος θα είναι αξεπέραστος, έχω την τάση να τον ακούω ξανά και ξανά για να μου αρέσει τόσο όσο και οι παλιότερες δουλείες του συγκροτήματος. Πράγμα φυσικά αδύνατο, μιας και με τα παλιότερα δισκογραφήματα τους έχω με τον καιρό αναπτύξει ξεχωριστή σχέση και βιώματα, που με τον νέο τους δίσκο θα περάσει αρκετός καιρός για να το πετύχω, θα αργήσει αλλά θα το πετύχω στο τέλος.
To “To The Highest Gods We Know” είναι άλλος ένας καλός λόγος για να ασχοληθούμε με τους Colour Haze από το Μόναχο. Κρατώντας όλα τα στοιχεία που τους έχουν κάνει αναγνωρίσιμους, δηλαδή τον jazzy τρόπο παιξίματος, τις desert rock μελωδίες που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα μακριά, αυτό το τόσο ξεχωριστό μπάσο και διανθίζοντας τα κομμάτια του “To The Highest Gods We Know” με κάποιες μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, όπως το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου το οποίο είναι χτισμένο πάνω σε μια ακουστική κιθάρα.
Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου φωνάζουν από μακριά ότι είναι μικρά αριστουργήματα από τους Colour Haze, όπως το εναρκτήριο “Circles” που ξεκινά με ένα νωχελικό riff και με τα τύμπανα να οργιάζουν σε ράθυμο ρυθμό με τον Stefan στα φωνητικά να σε ταξιδεύει για τα πρώτα τέσσερα λεπτά και πριν έρθει η κορύφωση στα υπόλοιπα τέσσερα λεπτά που διαρκεί το κομμάτι! ‘Paradise’ για τη συνέχεια και μέσα σε τρία λεπτά αντιλαμβάνεσαι ότι μόνο το συγκεκριμένο συγκρότημα μπορεί να χωρέσει τόση μουσική σε ένα τρίλεπτο κομμάτι, ένας μουσικός παράδεισος για τον ακροατή.
Το “Überall” που ακολουθεί έχει ίσως την καλύτερη μπασογραμμή, οι jazzy κιθάρες είναι εθιστικές και με μια μικρή επιφύλαξη ίσως έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου! Η συνέχεια με το “Call” είναι εξίσου μεγαλειώδης, για το “To The Highest Gods We Know” τα λόγια είναι περιττά μιας και όπως προαναφέρθηκε η σύνθεση χτίζεται με μια και μόνο μια ακουστική κιθάρα και είναι το κάτι διαφορετικό από το συγκρότημα.
Το τέλος έρχεται με το “Last Call”…!