Τα instrumental live είναι δύσκολα. Στην Ελλάδα που όλοι είμαστε καλύτεροι από όλους σε κάτι είναι ακόμα πιο δύσκολα. Αν σε ένα συνηθισμένο live κρίνεσαι επί 10 σε ένα instrumental και δη κιθαριστικό κρίνεσαι επι 100. Πολλές φορές είναι live από μουσικούς για μουσικούς. Μία Τετάρτη λοιπόν βρεθήκαμε στο Six D.O.G.S για να δούμε μία κοπέλα να μας δείχνει πως αυτό γίνεται εύκολο και διασκεδαστικό ακόμα και για “όχι μουσικούς”.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Φτάνοντας μας περίμενε κέρασμα, καθότι η Irene, εκτός από την παρουσίαση του album της, είχε την ίδια μέρα και τα γενέθλιά της. Χρόνια πολλά και καλά και από εδώ λοιπόν! Ο κόσμος όχι πολύς αλλά ζεστός και χαμογελαστός. Αναγνώρισα και μια-δυο γνωστές κιθαροφάτσες της σκηνής που ήρθαν να στηρίξουν μια νέα -αν και όχι “χτεσινή”- κοπέλα στο χώρο. Είπαμε: στην Ελλάδα όλοι οι υπόλοιποι θα το έκαναν πιθανότατα καλύτερα. Α, και πιο γρήγορα. Στο θέμα μας όμως. Το ρόλο του support είχαν αναλάβει οι TKG. Ένα τρίο αποτελούμενο από τύμπανα, πλήκτρα/samples και την κιθαρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το οποίο κάποια στιγμή πλαισιώθηκε από μία σοπράνο η οποία είχε αναλάβει κάποια φωνητικά μέρη στα δύο τελευταία κομμάτια. Οι ΤΚG κινούνται σε ένα jazz-fusion πλαίσιο με βάση την κιθάρα και μας παρουσίασαν δικές τους συνθέσεις σε ένα μισάωρο set. Πολύ καλή προσπάθεια γενικώς αν και ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Αυτό που τελικά έφτανε στον ακροατή ήταν κάτι σαν ένα ατελείωτο “τζαμάρισμα” και αυτό ίσως κούρασε κάποιους. Ίσως από την άλλη, απλά δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου!
Μετά τα απαραίτητα στησίματα, κουρδίσματα κλπ η Irene Κetikidi και η μπάντα της ανέβηκαν στη σκηνή. Τόσα πολλά πεταλάκια μαζεμένα δεν πρέπει να έχουν ξαναστηθεί στη σκηνή του Six D.O.G.S. Με μπλούζες από Guns n’ Roses μέχρι Lucky Funeral και τα χαμόγελα εμφανή στα πρόσωπά τους έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό σε ένα από τα καλύτερα instrumental live που έχω παρακολουθήσει τελευταία. Άψογο δέσιμο, εξαιρετικός ήχος, παιχταράδες γενικά και η Irene να δίνει τον καλύτερό της εαυτό στο ρόλο της “frontwoman”. Με πολύ καλή διάθεση, αστειευόμενη συνέχεια προς το κοινό μας παρουσίασε σχεδόν όλο το νέο της album το οποίο η ίδια περιέγαψε ως rock. Και πολύ σωστά κατ’εμέ! Οι συνθέσεις ηταν groov-ατες, τα riffs ήταν κολληματικά και η ατμόσφαιρα του live ξέφευγε απο τα όρια ενός απλού κιθαριστικού show. Δεν έλειψαν και οι διασκευές-φόρος τιμής στη βασική της επιρροή, Joe Satriani και το κλεισιμο ήρθε με ένα εξαιρετικό φινάλε με μία διασκευή-τζαμάρισμα στο “Beat it” του Michael Jackson φέρνοντας μου στο μυαλό κάτι από Jennifer Batten. Oπότε, αν έχετε σκοπό να βγάλετε κιθαριστικό album και να το αποδώσετε live παραδειγματιστείτε!