Με αφορμή την εμφάνιση των Monovine στις 18 Δεκεμβρίου στο An Club, ο Ευθύμιος Κούρτης ρώτησε μερικά πράγματα τον Στράτο, τραγουδιστή του συγκροτήματος. Διαβάστε παρακάτω τι είχε να του πει για τον τελευταίο δίσκο τους, την ελληνική σκηνή και το punk.
Τον Απρίλιο που μας πέρασε κυκλοφορήσατε τον δεύτερο δίσκο σας, με το όνομα «Swallow». Αλήθεια πώς καταλήξατε σε αυτόν τον τίτλο και τι ακριβώς εννοείτε;
Τη περίοδο που γράφαμε το δίσκο έτυχε να διαβάσουμε ένα κείμενο για την εικόνα του ουροβόρου που καταπίνει την ουρά του. Το να καταπίνεις έχει βαθιά συμβολική σημασία. Η πράξη της κατάποσης σημαίνει αποδοχή, ευλογία και ολική μεταμόρφωση. Ταυτόχρονα συμβολίζει όλα αυτά τα σκατά που μας δίνουν και “καταπίνουμε” καθημερινά και τα δεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη.
To «Swallow» βγήκε τρία χρόνια μετά τον πρώτο σας δίσκο, «Cliche». Σε τι οφείλεται αυτή η «καθυστέρηση» και τι μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα;
Ήταν μια περίοδος ανακατατάξεων στη μπάντα και προσωπικής ενδοσκόπησης, οπότε κάποια πράγματα πήγαν “πίσω” αλλά βοήθησε να γίνει ένα γενικό ξεσκαρτάρισμα.
Πότε να περιμένουμε την επόμενη δουλειά σας; Και τι μπορεί να δούμε σε αυτή;
Ήδη βρισκόμαστε στη προπαραγωγή του τρίτου δίσκου και θέλουμε να πιστεύουμε πως την άνοιξη του 2015 θα είναι έτοιμο να το κυκλοφορήσουμε. Θα “δείτε” ότι “είδατε” και στους προηγούμενους δίσκους, την αλήθεια μας.
Σε λίγες μέρες θα εμφανιστείτε στο Αn Club μαζί με Rita Moss, The Steams και Nerrves. Τι ετοιμάζετε για το συγκεκριμένο live;
Δεν ετοιμάζουμε κάτι συγκεκριμένο. Θα παίξουμε κομμάτια από τους δύο προηγούμενους δίσκους μας, δύο κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο. Παίζουμε παρέα με μπάντες που γουστάρουμε και θα περάσουμε καλά.
Μιλώντας για live, ποια είναι το καλύτερο και το χειρότερο σκηνικό που θυμάστε από τις μέχρι σήμερα εμφανίσεις σας;
Από τα καλύτερα σκηνικά ήταν τα live μας στην Ικαρία. Και τα 2 έγιναν μέσα στο Δεκέμβριο και περάσαμε απίστευτα. Χειρότερο σκηνικό δε μπορώ να πω ότι ουσιαστικά υπήρξε μιας και από αυτό που νομίζεις εκείνη τη στιγμή ως χειρότερο, όταν περνάει ο καιρός βλέπεις ότι κάτι έμαθες κι από αυτό.
Ποιά είναι τα albums που σας καθόρισαν ως ανθρώπους και ως μουσικούς;
Αντίδραση – “Ενάντια”
Radiohead – “OK Computer”
The Doors – “The Doors”
The Velvet Underground – “The Velvet Underground & Nico”
Wipers – “Is This Real?”
The Stooges – “The Stooges”
The Sex Pistols – “Nevermind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols”
Τρύπες – “Πάρτυ στο 13ο Όροφο”
Black Flag – “Damaged”
Παύλος Σιδηρόπουλος – “Φλού”
Τhe Beatles – “Abbey Road”
Nirvana – “In Utero”
Exploited – “Punks Not Dead”
The Sonics – “Here Are The Sonics”
Queens Of The Stone Age – “Songs For The Deaf”
The Clash – “London Calling”
Kyuss- “Welcome To Sky Valley”
Bad Brains – “Bad Brains”
Ποιες είναι οι δυσκολίες του να κάνεις μουσική στην Ελλάδα; Και έχουν να κάνουν με την παρούσα κατάσταση της χώρας ή προϋπήρχαν των κρίσεων και των δυσκολιών που επικρατούν σήμερα;
Δυσκολίες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Από το να μην έχεις μία, το να τεμπελιάζεις, μέχρι τον ηλίθιο Ελληνάρα και άλλα πολλά. Το θέμα είναι πως από τη στιγμή που αυτό που κάνεις είσαι εσύ και το αγαπάς, ουσιαστικά υπάρχει ανάγκη να το κάνεις για σένα ,ξεπερνάς τις δυσκολίες με τον καιρό. Όλοι θα θέλαμε ο δρόμος να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά δεν είναι. Οπότε βρίσκεις λύσεις κι ας μην έχεις τίποτα. Βρίσκεις ανθρώπους να αλληλοστηριχθείτε και μαζί να κάνετε πράγματα. Θα δανειστείς μία κιθάρα, θα πας σε κάποιον γνωστό που θα έχει μια κάρτα ήχου να ηχογραφήσεις, βρίσκεις ανθρώπους και χώρους να μοιραστείς την αγάπη σου για μουσική. Το σημαντικό είναι να μοιράζεσαι, να μην το βάζεις κάτω και να είσαι εσύ. Ακόμα κι όταν αυτό που είσαι δε το γουστάρουν όλοι.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες μπάντες της ευρύτερης punk σκηνής εμφανίζονται στην Αθήνα. Πιστεύετε ότι υπάρχει ένα καλλιτεχνικό κίνημα που μπορεί να διαρκέσει;
Δεν εμφανίζονται μόνο στην Αθήνα αλλά παντού. Δεν θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιο κίνημα, όμως πάντα βρίσκονταν και θα βρίσκονται άνθρωποι με κάποια καλλιτεχνική κλίση, με τις ίδιες ιδέες και θα ανταλλάσουν πληροφορίες και μετά θα το βγάζουν αυτό προς τα έξω. Το punk για εμάς δεν έχει να κάνει μόνο με το είδος μουσικής αλλά με την ελευθερία και την ανάγκη του να είσαι ελεύθερος. Από εκεί ξεκινάει. Είχα δεί παλιότερα ένα ντοκυμαντέρ για το punk όπου μιλούσαν διάφοροι και ο Henry Rollins είπε πως το μόνο που χρειάζεται είναι ενας τύπος ή μία τύπισσα που να πει: “Fuck this” και ξαφνικά αυτό έχει και ένα ρυθμό από πίσω. Σαν αυτό πού έλεγε ο John Lennon: “Λέγε αυτό που εννοείς, να εννοείς αυτό που λες, βάλε του ρυθμό”.
Ζούμε σε μία εποχή παγκόσμιας πνευματικής κρίσεως. Θεωρείτε ότι η punk μουσική μπορεί να σταθεί χωρίς το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο που την γέννησε;
Όχι δε πιστεύουμε ότι μπορεί να σταθεί γιατί δε θα έχει ψυχή. Πάντα καταπατούνταν τα δικαιώματα του ανθρώπου και όσο πάμε και πιο πολύ. Άν δεν είμαστε ήδη σε ένα 1984 του Όργουελ, σίγουρα βαδίζουμε προς τα εκεί .Όσο βρίσκονται άνθρωποι που θέλουν να είναι ελεύθεροι και να φωνάζουν για την ελευθερία και τη αλήθεια υπάρχει φως. Και το χρειαζόμαστε αυτό για να λεγόμαστε άνθρωποι.