Ας κάνουμε μια κλισέ εισαγωγή για το καλό. Βροχερή μέρα χτες, αλλά αυτό δεν φάνηκε να αποτρέπει τους φανατικούς οπαδούς του καλού εγχώριου heavy metal, οι οποίοι έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των Hypostasis, Versis Horizon, Sorrowful Winds και Mad John the Wise, οι οποίοι τους αποζημίωσαν με ένα εκρηκτικό live. Πάμε να δούμε τώρα…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
…γιατί κάναμε αυτή την κλισέ εισαγωγή: Επειδή λόγω της κωλοβροχής χάσαμε την μισή εμφάνιση των Hypostasis – αυτό που μιλάς στο πρώτο πληθυντικό και ως εκ θαύματος φαίνεται να φταις λιγότερο πολύ μου αρέσει. Σοβαρά τώρα, τα παιδιά τα πέτυχα στην διασκευή του “Melancholy”, η οποία φάνηκε να τους πηγαίνει κουτί. Δεμένη μπάντα, ελπίζουμε να τους ξαναδούμε και να σχηματίσουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη.
Versis Horizon στο κατόπιν, και ένα set βασισμένο σε διασκευές αυτού που πλέον έχουμε μάθει να αποκαλούμε atmospheric metal. Ακούσαμε Paradise Lost, ακούσαμε Anathema, ακούσαμε Opeth, είδαμε μια αρκετά ακομπλεξάριστη – αν και λίγο αγχωμένη – μπάντα που αποδίδει πολύ καλά στη σκηνή, και πραγματικά μεταμορφώνεται όταν παίρνει κιθάρα ο τραγουδιστής, καθώς όσο ο βασικός κιθαρίστας παίζει τις μελωδίες των κομματιών – λογικό – ο όγκος πάει περίπατο και ο ήχος τους αδειάζει – αναμενόμενο. Ιδιαίτερη μνεία στον τραγουδιστή που έκανε πραγματικά ό,τι μπορούσε για να ξεαγχώσει την μπάντα του και ελπίζουμε να τους βλέπουμε μονίμως με 2 κιθάρες στο μέλλον.
Σειρά των Sorrowful Winds, οι οποίοι ακονίζουν τα δόντια τους από live σε live. Σαφώς καλύτεροι από την τελευταία φορά που τους είδαμε, με ένα set που απλώθηκε από το Portrayal of “Dark Delights” EP του ’98 μέχρι το φετινό “Non Aligned”, οι Sorrowful Winds κάνουν μια βροντερή επιστροφή φέρνοντας την παντιέρα του κλασσικού heavy metal στο σήμερα. Η μπάντα απέδωσε όπως αναμενόταν άψογα, και το “Jawbreaker” από Judas Priest ήταν το κερασάκι στην τούρτα που μας σέρβιρε ο τραγουδιστής από τα πρώτα λεπτά. Για άλλη μια φορά συγλονιστικός είτε ανέβαινε στα δυσθεώρητα ύψη του Bringer of Light, είτε καταδυόταν στις σκοτεινές ερμηνείες του “The Key”, προσωπικά περιμένω την στιγμή που και η υπόλοιπη μπάντα θα πάρει κάτι από το πάθος του για να θυμηθούμε όλοι τι σημαίνει heavy metal.
Mad John the Wise. Λοιπόν, δέυτερο live είναι, θα αξολουθήσουν κι άλλα, κάντε ένα καλό και πάτε να τους δείτε. Ακούστε και τα κομμάτια, δε χάνετε τίποτα, αλλά αυτά είναι κορδέλες, κάθομαι κι ακούω τώρα το “Gatti di Strada” και μου κάθεται στραβά. Όχι επειδή έχει κάτι το κομμάτι, αλλά επειδή αν το ακούσεις live… Τι να σας λέω, αυτό το συναίσθημα δεν αποτυπώνεται studiακά, ποτέ δεν αποτωπωνόταν και ποτέ δε θα αποτυπωθεί. Βλέποντας μόλις δεύτερη φορά αυτή τη μπάντα δε μπορώ να διώξω το συναίσθημα ότι γίνομαι μάρτυρας ενός πράγματος που θα γίνει πολύ μεγάλο. Μου τη σπάει που πρέπει να περιγράψω το live και δεν μπορώ να την γλιτώσω απλά με ένα «τους ξέρετε, δεν έχω να πω κάτι», αλλά επειδή δεν τους ξέρετε, οι Mad John είναι μια νέα μπάντα που παντρεύει με έναν ψαρωτικό τρόπο το metal, το thrash, την jazz, το stoner και δε ξέρω και γω τι άλλο, σε μεγάλα κομμάτια με πολλές εναλλαγές. Με εκνευρίζουν, γιατί δε μου αρέσει ούτε η jazz, ούτε το stoner, ούτε τα πολλά παντρολογήματα και τα μεγάλα κομμάτια, και όμως αυτό που συμβαίνει στα live τους είναι απίστευτο, καθώς η μπάντα αποδίδει με ευθύ rock attitude, παικτικά παίρνει κεφάλια, και η ενέργεια που βγάζει θα μπορούσε να ηλεκτροδοτήσει ένα μικρό χωριό. Να μην τα πολυλογούμε, μετά από ένα εξουθενωτικό setlist που ακροβατούσε μεταξύ του headbanging και του swing – με περισσότερο headbanging! – οι Mad John μας άφησαν πραγματικά χαζεμένους… Μακάρι αυτοί να γίνουν το επόμενο μεγάλο όνομα – γιατί τους αξίζει! – και εγώ ο συντάκτης που τους ανακάλυψε και σας τους έμαθε – γιατί έτσι!