Sorrowful Winds. Στους μεγαλύτερους από εσάς το όνομα δεν είναι άγνωστο, καθώς λίγο κάτι albums όπως το “Age of Dreams” του 2001, λίγο τα live εκείνης της περιόδου, είχαν κάνει αρκετό κόσμο να ασχοληθεί μαζί τους. Και μετά ήρθε ένα μεγάλο κενό 13 ετών και νομίσαμε ότι οι Sorrowful Winds μας τελείωσαν, μέχρι που ήρθε τώρα το “Non Aligned” να μας θυμήσει ότι οι θλιμμένοι άνεμοι πνέουν ακόμα και μάλιστα ζητάνε και μερίδιο από την σημερινή metal πίττα. Τι μερίδιο τους αρμόζει όμως έν έτει 2014, με μόλις δύο original μέλη στην σύνθεσή τους και με ένα ύφος που πολλοί θα το χαρακτήριζαν ξεπερασμένο; Ας αφήσουμε τα φιλοσοφικά ερωτήματα και ας ακούσουμε το “Non Aligned”.
Πρωτού ακόμα αρχίσω να μιλάω για την μουσική της μπάντας, αισθάνομαι ότι πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα αν είναι ξεπερασμένοι η όχι. Θέλετε που το έγραψα στον πρόλογο και αισθάνομαι ότι δεσμεύομαι απέναντί σας, θέλετε που η ίδια η μπάντα φαίνεται να έχει κάνει το “Can Classic Metal be Modern?” σημαία της, αισθάνομαι ότι εδώ κάπου παίζεται το παιχνίδι. Εδώ βέβαια μπορούμε να παρασυρθούμε σε άλλου είδους φιλοσοφικές συζητήσεις – η έννοια του κλασσικού, δεν αποκλείει εξ ορισμού την έννοια του μοντέρνου; – αλλά αν εσάς σας φτάνει η κλασσική παιδεία σε συνδυασμό με μια μοντέρνα και δυνατή παραγωγή για να είστε ευχαριστημένοι, τότε νομίζω έχετε βρει κάτι πολύ ενδιαφέρον στις 10 συνθέσεις του Non Aligned.
Που έγκειται αυτό το πολύ ενδιαφέρον; Με δυο λόγια, ατμόσφαιρα, λυρισμός και θετρικότητα – καλά, τρία λόγια. Αίσθηση μου είναι ότι η μουσική των Sorrowful Winds πατάει γερά πάνω στο heavy, απλώνεται σε διάφορους χώρους όπως δείχνουν τα thrashy ξεσπάσματα του ομώνυμου και τα βαριά, doomοειδή riffs του Behind the Mask, αλλά αυτό που την καθιστά πραγματικά ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα είναι η έντονα θεατρική χροιά των φωνητικών. Σε άλλους θυμίζουν Queensrÿche και Tate, σε άλλους Crimson Glory και Midnight, εμένα όσο περισσότερο ακούω τον δίσκο τόσο μου έρχεται στο μυαλό ο King Diamond, και η αίσθηση ότι ο δίσκος είναι στημένος σαν κάποια σκοτεινή θατρική παράσταση είναι ένα μόνιμο αίσθημα μετά από μερικές ακροάσεις. Το μόνο που με τρώει, και αισθάνομαι ότι πρέπει να το πω, είναι ότι θα ήθελα την μπάντα λίγο πιο επιθετική. Λίγο το ότι θα η αντίθεση θα αναδείκνυε ακόμα περισσότερο τα λυρικά μέρη, λίγο το ότι όταν το κάνει – ακούστε τα εισαγωγικά φωνητικά στο Wind-blown Song για παράδειγμα – της πάει πολύ, προσωπικά θα τους ενθάρρυνα να εξερευνήσουν λίγο παραπάνω την άγρια πλευρά τους…
Ολοκληρώνοντας λοιπόν, το “Non Aligned” είναι πολύ καλός δίσκος. Πέρα από φοβερή παραγωγή και πολύ καλά παιξίματα, εδώ θα βρείτε μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και πραγματικά πανέμορφες μελωδίες, απλά ακούστε τον μερικές φορές γιατί νομίζω ότι χρειάζεται να ωριμάσει λίγο μέσα σας πριν σας μεταφέρει στον ιδιόμορφο κόσμο του. Αλλά πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο. Και όπως θα το ακούτε, κόψτε στους Sorrowful Winds και ένα γενναίο κομμάτι. Ξέρετε, από την πίττα που λέγαμε…