Η αλήθεια είναι ότι αυτό το δισκάκι έπεσε στα χέρια μου λίγο από σπόντα. Εγώ όπως ξέρετε είμαι ένας απλός, παραδοσιακός άνθρωπος. Μπάντα που αυτοχαρακτηρίζεται σαν post – sludge δεν θα ήξερα τι να την κάνω, καθώς ούτε το sludgeμου είναι πολύ ξεκάθαρο σαν είδος, ούτε το postτο πολυκαταλαβαίνω σαν χαρακτηρισμό. Αλλά αφού κανένας άλλος από τους εκλεκτούς συναδέλφους στο χωριό του RockinAthensδεν αξιώθηκε να την αναλάβει, είπα να το κάνω εγώ, οπότε επιτρέψτε μου να σας εκθέσω το πώς εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι την μουσική των Amniac.
Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό επιχειρώντας να περιγράψω το “Infinite” είναι «ατμοσφαιρικό». Ατμοσφαιρικό όμως με την αυθεντική έννοια του όρου. Ατμοσφαιρικό όπως στο «έργο που δημιουργεί και μεταδίδει ατμόσφαιρα, όχι με την έννοια που έχουμε συνηθίσει πλέον στην HeavyMetalδιάλεκτο, δηλαδή «έργο που πιθηκίζει τους Anathemaκαι τους LacunaCoil». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αν εδώ περιμένετε να βρείτε κάτι που ίσως σας θυμίσει «AtmosphericMetal» καλύτερα να ψάξετε αλλού. Οι Amniacδεν έχουν γυναικεία φωνητικά και πλήκτρα, αυτό όμως δεν αναιρεί καθόλου το γεγονός ότι αποδεικνύονται πραγματικοί μάστορες στο χτίσιμο μιας υποβλητικής, ελαφρώς δυσοίωνης και σχεδόν μυστικιστικής ατμόσφαιρας.
Ποια στοιχεία χτίζουν την ατμόσφαιρα αυτή; Αν πιάσατε την μπηχτή περί απουσίας γυναικείων φωνητικών και πλήκτρων νομίζω ήδη φαντάζεστε. Μακρόσυρτα παιξίματα που κυμαίνονται από midtempoκαι κάτω, αλλά διαθέτουν μια ρευστή ποιότητα που δεν μου επιτρέπουν να τα χαρακτηρίσω doom με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Καθαρές κιθάρες που υπνωτίζουν. Λειτουργικό μπασοτύμπανο που δένει αρμονικά με το σύνολο. Υπόκωφα φωνητικά που συμβάλλουν στο στενάχωρο της υπόθεσης. Μικρές ατμοσφαιρικές σφήνες που προσδίδουν ενδιαφέρον στην μετάβαση από κομμάτι σε κομμάτι. Πάνω από όλα μελωδίες, μελωδίες που επαναλαμβάνονται με μία σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια μέχρι να βυθίσουν τον ακροατή σε μια ναρκοληπτική ατμόσφαιρα, μόνο και μόνο για να τιναχτεί στον αέρα με κομμάτια όπως το “ASystemWaitingtoFall”.
Εν κατακλείδι πέρασα πολύ καλά με τους Amniac. Ενώ περίμενα κάτι σάπιο – γιατί αυτό καταλαβαίνω με το sludge – ή κάτι δήθεν – γιατί αυτό καταλαβαίνω με το post– ήρθα αντιμέτωπος με έναν ιδιότροπα μελωδικό δίσκο, που σε προκαλεί να ασχοληθείς μαζί του. Και αυτό ακριβώς θα σας πρότεινα να κάνετε. Τσιμπήστε το ιδιαίτερα καλαίσθητο δισκάκι, και ετοιμαστείτε για μια εμπειρία που θα σας θυμίσει όντως βύθιση σε αμνιακό υγρό…