Κάποτε ο Bill Hicks είχε αναφέρει πως τα ναρκωτικά έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη βιομηχανία της μουσικής, και αυτό γιατί τα περισσότερα από τα σπουδαιότερα albums της ιστορίας της μουσικής έχουν δημιουργηθεί από καλλιτέχνες εξαρτημένους από αυτά. Ο OmarRodriguez – Lopez και ο Cedric Bixler – Zavala, ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων. Μετά την απρόσμενη διάλυση των At The Drive – In το 2001, οι εν λόγω κύριοι παρέδωσαν τα ψυχεδελικά κουφάρια τους στο αλλόκοτο και εκνευριστικά παραισθησιογόνο σύμπαν των Mars Volta, την πιο πρωτοποριακή και ουσιαστική μπάντα που ανέδειξε η περασμένη δεκαετία. Στα μέσα αυτής της πορείας, οι καταχρήσεις σταμάτησαν, οι διαφωνίες άρχισαν, και πριν από σχεδόν δύο χρόνια οι δρόμοι τους χώρισαν. Η ιστορία όμως δεν σταμάτησε ποτέ εκεί. Ο Lopez, ήδη από το 2004 έχει κυκλοφορήσει πάνω από τριάντα (κυρίως προσωπικά) albums, έχει συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς και πειραματιστεί σχεδόν με όλα τα είδη της μουσικής. Πράγμα που απέδειξε και στην εμφάνιση του στην Αθήνα το 2009. Ο Zavala με τη σειρά του, αν και λιγότερο ενεργός στη δισκογραφία, εξακολουθεί να κινείται γύρω από διάφορα projects.
Παρ’ όλο που τα μουσικά πηγαδάκια θέλουν τον Omar και τον Cedric να μην μιλιούνται εδώ και αρκετό καιρό, οι Antemasque είναι η συνεργασία που ήρθε να αποδείξει το αντίθετο. Χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες, μετά από ένα single στο bandcamp (το οποίο εξαφανίστηκε μετά από λίγο καιρό, με σκοπό να επανακυκλοφορήσει τον Οκτώβριο) το ομώνυμο album τους, διέρρευσε από τους ίδιους στα περισσότερα ψηφιακά ‘’κατεβαστήρια’’. Λογικά αναμένεται και η φυσική μορφή του άμεσα πιθανώς μέσω της εταιρίας του Lopez. Για την ιστορία, η ηχογράφηση έγινε στο The Boat Studio του Flea, ο οποίος δανείζει τις ικανότητες του στο μπάσο, όπως είχε κάνει και στο De-Loused in the Comatorium των MarsVolta.
Το Antemasque όμως, ενώ ακούγεται μια χαρά, δεν είναι ο επικίνδυνος δίσκος που μάλλον περιμένεις από αυτούς τους τύπους. Οι δέκα συνθέσεις του άλμπουμ, που στο σύνολο τους μόλις που ξεπερνούν τη μισή ώρα, περιορίζονται στις ορθόδοξες δομές του εναλλακτικού ήχου που είχαμε συνηθίσει κυρίως στα τέλη των 90’s. Punkαισθητική, γρήγοροι ρυθμοί, classic rock στοιχεία και την φωνή του Cedric σε πρώτο πλάνο, ο οποίος εξακολουθεί να ακούγεται σαν συναχωμένος Geddy Lee (How did it get so high? I wonder if he speaks like an ordinary guy? έλεγαν κάποτε οι Pavement). Αν χρειάζεται να εντοπίσουμε τον ήχο τους σε σχέση με το παρελθόν των δύο μουσικών, βρίσκονται πιο κοντά στο στυλ των At the Drive-In, αφού πρώτα φυσικά ‘’γυαλίσεις’’ τον ήχο τους, τους κλέψεις τα ναρκωτικά και την επιθετικότητα. Κοινώς, αν μετά από το Relationship Of Command, ήθελες μια ντουζίνα μπύρες για να ηρεμήσεις, τώρα με ένα φραπεδάκι την βγάζεις καθαρή.