Τους Placebo τους περίμενα καιρό να έρθουν στη χώρα μας. Μην πω χρόνια! Ούσα γυμνασιοκόριτσο, εκεί γύρω στα 13, έπεσε στα χέρια μου το “Without you I’m nothing” και κόλλησα. Με τέτοιο mood λοιπόν ξεκίνησα την Παρασκευή για το Σ.Ε.Φ. και φτάνοντας εκεί ένιωθα σαν έφηβη που θα έβλεπε από κοντά –επιτέλους – την μπάντα που άκουγε μερόνυχτα κι είχε μάθει απ’ έξω όλους τους στίχους καθώς και κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή του Brian και των λοιπών μουσικών.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Οι πόρτες άνοιξαν είκοσι λεπτά νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα και οι πρώτες groupies έτρεξαν για μια θέση «στο κάγκελο». Μετά από αρκετή ώρα αναμονής κι ορθοστασίας για όσους ήμασταν εκεί από νωρίς, το support act ανέβηκε στο stage για soundcheck. Ο λόγος για τους δικούς μας, Sigmatropic, μια indie rock αθηναϊκή μπάντα, που μετρά δεκαεπτά χρόνια παρουσίας στην εγχώρια μουσική σκηνή. Η βραδιά ξεκίνησε επίσημα, υπό τους ήχους των “Sink!” και “(Spaceface) A Slower rocket” – και πάλι, νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα, λίγο μετά τις 20:40. Προσωπικά πρώτη φορά τους άκουσα και θα έλεγα ότι έκαναν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, αν λάβουμε υπόψη μας τα διάφορα θέματα του ήχου. Ξεχώρισα τα “Crystallized”, που θα περιλαμβάνεται στο επερχόμενό τους δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει το επόμενο φθινόπωρο και “Ordinary life” του μακρινού 1998 και του δίσκου “Random Walk”.
Κάποιες στιγμές, ακούγοντάς τους, μου ήρθαν στο μυαλό ο Nick Cave κι η παρέα του, καθώς και οι Wovenhand. Επίσης, σημαντικό να αναφερθεί είναι η συνύπαρξη της μπάντας με τον Γιάννη Ντρενογιάννη, ο οποίος πετούσε, σχεδόν, σε κάθε συγχορδία, που θύμισε κάτι από Cpt Νeφος.
Setlist: Sink!, (Spaceface) A Slower rocket, Haiku Ten, New life, Five more minutes, Onion rock, Red across the sand, Ours at least, Crystallized, Ordinary life, In my room
Η ώρα κόντευε 22:00, τα φώτα χαμήλωσαν και οι Λονδρέζοι Placebo ανέβηκαν στη σκηνή. Δυναμικό ξεκίνημα με τα “B3” και “For what it’s worth”, τα φώτα να τρεμοπαίζουν και τον Brian να χαιρετά στα ελληνικά τον κόσμο που παρά την απίστευτη ζέστη και την κούραση της ορθοστασίας φώναζε ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος και τσίριζε δίχως να υπάρχει αύριο. Ακούσαμε τα “Loud like love”, “A million little pieces”, “Scene of the crime” και “Exit wounds”, αντιπροσωπευτικά δείγματα της νέας τους δισκογραφικής δουλειάς αλλά, φυσικά, δεν έλειψαν και παλιότερα κομμάτια, όπως τα all time classic “Every you, Every me”, “Meds” και “The bitter end” – σε λίγο διαφορετικές εκτελέσεις απ’ ό,τι τα έχουμε συνηθίσει.
Αν μη τι άλλο, δε θα μπορούσαν να λείπουν τα διάφορα τεχνικά μικροπροβλήματα, λίγο στις πεταλιέρες, λίγο στον ήχο. Οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν, ωστόσο, τα φώτα χαμήλωσαν ξανά, οι Placebo κατέβηκαν από το stage κι επανήλθαν για το πατροπαράδοτο encore. Κι εκεί ήταν που απλά ξέχασες τα πάντα και τραγούδησες το «δικό» τους πλέον “Running up that hill” και το “Post blue” με κλειστά μάτια και φωνή δυνατή. Σίγουρα, από το setlist έλειψαν κάποια κομμάτια «must». Σίγουρα, θα θέλαμε να παίξουν λίγο παραπάνω. Σίγουρα, όλοι φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα. Όμως, οι Placebo, είναι αναμφίβολα μια μπάντα που η χώρα μας αγαπά, όσο τετριμμένο μπορεί να φανεί αυτό. Κι ένα μελλοντικό comeback, θα έχει ανάλογη απήχηση.
Setlist: B3, For what it’s worth, Loud like love, Allergic (to thoughts of mother Earth), Every you,every me, Scene of the crime, A million little pieces, Rob the bank, Too many friends, Space monkey, One of a kind, Exit wounds, Meds, Song to say goodbye, Special K, The bitter end, Running up that hill, Post blue, Infra-red