Οι Necros Christos ειδικά με τις τελευταίες τους κυκλοφορίες μας έχουν εκπλήξει ευχάριστα προσφέροντας μας δείγματα πολύ δυνατής και ποιοτικής δουλειάς. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση φάνηκε ότι το “Nine Graves” είναι πολύ πιο διαφορετικό από προηγούμενες δουλειές τους αλλά κατά ελάχιστες “μονάδες” πιο “χαλαρό” από τα προηγούμενα albums τους. Αυτή τη φορά ο δίσκος ξεκινά με ένα πολύ πιο έντονο ανατολίτικο στοιχείο στο προλογικό κομμάτι του δίσκου και συνεχίζει με το “Black Bone Crucifix”, το οποίο κυριολεκτικά και ωμά μας τραβάει στην ουσία του δίσκου. Σχεδόν κλασικό δείγμα τραγουδιού των Necros Christos με κάποιες διαφορές. Έπειτα με έναν κιθαριστικό οδυρμό μπαίνει το τέταρτο στη σειρά και επανα-ηχογραφημένο κομμάτι με τίτλο “Va Koram Do Rex Satan”, που χωρίς φανφάρες και μουσικές μακρηγορίες ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα γρήγορο και οξύ κομμάτι. Προσωπικά, άρχισε να μου κεντρίζει περισσότερο την περιέργεια από την μέση και μετά, καθώς τα φωνητικά και ο ρυθμός που ακολουθούν στο συγκεκριμένο κομμάτι – ενώ πραγματικά δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς – μου φαίνονται “ξένα”.
Ακολούθως έχουμε ένα ακόμα διάλειμμα το οποίο μας οδηγεί σε ατραπούς που έχει χαράξει η “αδελφική” μπάντα των Necros Christos, οι Ra Al Dee Experience. Αν και ανόμοιο με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου το “Gate:Solh” είναι αυτό που ολοκληρώνει και επιβεβαιώνει την αντίστοιχη μουσική ταυτότητα των Necros Christos, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο album. Το “Gate:Solh” αποτελεί μια εξαιρετική αισθαντική μελωδία, γεννημένη από έναν άνθρωπο με έρωτα για αυτού του είδους τη μουσική. Βιρτουόζος και γεμάτος πάθος μας προσφέρει ένα πεντάλεπτο μουσικό κομμάτι που σχεδόν λειτουργεί ως ανασασμός μέσα στην σκληρότητα των βασικών τραγουδιών του δίσκου. Τρομακτικά απότομα μετά το τέλος του ορχηστρικού κομματιού μπαίνει το “Baptized by the Black Urine of the Deceased”. Με βαριά riffs και εξαιρετικά growls στα φωνητικά καταφέρνουν να κάνουν τον αυχένα του ακροατή τους να πονέσει μόνο από την ένταση που προσφέρει αυτό το κομμάτι.
Στη συνέχεια γυρνάμε και πάλι σε ένα πολύ περισσότερο ritualistic κομμάτι το “Temple III”, το οποίο κυριολεκτικά παρ’ όλους τους αντιθετικούς για το κλίμα στίχους του μπορεί να μεταφέρει κάποιον μέσα σε 1:00 λεπτό σε κάποιον προσωπικό ναό του νου του με λίγη προσπάθεια. Βίαια αλλά αυτή τη φορά πολύ πιο αρμονικά ηχούν τα ακαριαία riffs που ανοίγουν τις πύλες για ένα σαθρό κοιμητήριο των ζωντανών με την δυναμική υπόκρουση των Necros Christos. Από την αρχή εώς το τέλος δεν στάματησα να σκέφτομαι, ότι αυτό -πια- είναι το κλασικό κομμάτι που υπάρχει σχεδόν σε κάθε δίσκο τους, το οποίο θα “σεργιανίζει” στο μυαλό μου για τις υπόλοιπες μέρες με μανία. Ο δίσκος ολοκληρώνεται σε άλλο επίπεδο και σε άλλο κλίμα, στο ανατολίτικο κλίμα που μας είχαν συνηθίσει με τα ορχηστρικά κομμάτια τους. Και πάλι με μια εξάλεπτη θεϊκή προσπάθεια, που κλίνει προς ινδική μουσική. Αν και από το δεύτερο λεπτό και μετά νομίζω ότι το παράκαναν με τις μακρόσυρτες μη αρμονικές νότες, που από ένα σημείο και μετά ακούγονταν τελείως λάθος. Παρ’ όλα αυτά από το 4ο λεπτό και μετά σχεδόν μου θύμιζε μελωδίες από δεξιοτέχνες του είδους.